Grodzisko stożkowe w Rozmierzy
Grodzisko stożkowate w Rozmierzy było zapewne obiektem o charakterze mieszkalno-obronnym. Być może była to średniowieczna siedziba rycerska posadowiona w pobliżu historycznej drogi wiodącej ze Śląska przez wieś Jemielnicę (dawny ośrodek cysterski) do Opola. Relikt ten, mając czytelną formę terenową, jest ważnym elementem krajobrazu kulturowo-przyrodniczego strzeleckiego regionu dorzecza rzek Chrząstawy i Suchej, wzbogacającym naszą wiedzę o średniowiecznym osadnictwie, jego zasięgu i szczególnym charakterze strażniczo-obronnym.
Grodzisko położone jest w rozległej poprzecinanej ciekami dolinie rzeki Chrząstawy i jej dopływu potoku Sucha, w widłach niewielkich cieków. Po zachodniej stronie obiektu, tuż przy jego krawędzi, przepływa strumyk Nietoczka. Obiekt usytuowany jest na łące około 70 m na północ od zabudowy przy ulicy Zielonej. W zachodniej części działki gruntowej nr 236/5.
Opis stanowiska: grodzisko stożkowate założone zostało na planie nieregularnego owalu: średnica nasypu stożka u podstawy wynosi około 30 m x 33 m, u góry (płaszczyzna majdanu) około 20 m x 21 m, a jego wysokość około 1 m. Obecnie w terenie widoczny jest tylko niewielki stożek otoczony dookolnie niewielkim zagłębieniem, które może być śladem po zniwelowanej fosie. Założenie rysuje się czytelnie w formacie LIDAR.
Źródło: zabytek.pl
Grodzisko było penetrowane powierzchniowo przez archeologów niemieckich m.in. przez Georga Raschke. W 1958 r. polski badacz Józef Kaźmierczyk z zespołem z Uniwersytetu wrocławskiego przeprowadził badania powierzchniowe i sondażowe. W 1987 r. w ramach badań Archeologicznego Zdjęcia Polski powierzchniową penetrację obiektu przeprowadził zespół pod kierunkiem Ewy Matuszczyk z Muzeum Śląska Opolskiego w Opolu. W wyniku tych badań archeolodzy określili, że obiekt użytkowany był w pradziejach jako osada otwarta oraz w okresie średniowiecznym (XIII/XIV - XV w.) jako grodzisko.
Źródło: zabytek.pl
