Kościół pw. Najświętszej Maryi Panny na Jasnej Górce

Według legend i podań ludowych, Jasna Górka w Ślemieniu jest już od przeszło 600 lat miejscem pielgrzymkowym na Żywiecczyźnie. Z przekazów ustnych wiadomo, że zaraz po objawieniu Matki Bożej na Groń Kumorkowy zaczęli przybywać tutaj pielgrzymi z okolicznych miejscowości, a w miarę upływu czasu z całej Ziemi Żywieckiej. Wieść o niezwykłym wydarzeniu w Ślemieniu, cudownym źródełku i licznych cudach przekroczyła nawet granice Polski i dotarła na Węgry, Słowację i Śląsk. Z państw tych przychodziły na Groń Kumorków tłumy pątników, prawdopodobnie już od XV w. Potwierdzają to również słowa pieśni ku czci Matki Boskiej Jasnogórskiej „...Idą z Orawy, ze Śląska...”, ułożonej w XVIII lub XIX w. Sława Madonny Ślemieńskiej szybko rosła tak, że na odpust w 1868 r. przybyło aż 15 tys. pielgrzymów z różnych stron Polski południowej, jak również z Orawy, Węgier i Śląska. Od tego czasu przez szereg kolejnych lat w odpustach i innych uroczystościach maryjnych uczestniczyło od 10 do 15 tys. wiernych. U schyłku XIX w. proboszcz ślemieński – ks. Franciszek Krupa zapoczątkował zwyczaj uroczystego wprowadzania pielgrzymek do jasnogórskiego kościoła. Naprzeciw zdążającym na Jasną Górkę pątnikom wychodzili kapłani ślemieńscy z chorągwiami, sztandarami i feletronami, przyozdobionymi kwiatami. Na początku XIX i XX w. do Ślemienia na odpusty przychodziło od 30 do 40 pielgrzymek z: Żywca, Lipowej, Bielska-Białej, Kóz, Oświęcimia, Czechowic-Dziedzic, Brzeszcz, Kęt, Andrychowa, Wadowic, Makowa Podhalańskiego, Nowego Targu, Suchej Beskidzkiej, Zawoi, Lachowic, Koszarawy, Ponikwi, Słowacji (głównie z Moraw i Orawy), a nawet z pobliskiego Rychwałdu.

Przed II wojną światową do Ślemieńskiej Pani z pątnikami z Buczkowic przychodził ks. biskup. Na Ślemienianach duże wrażenie wywierał widok pielgrzymek, które w pobliżu sanktuarium wychodziły z różnych stron lasu (z północy, południa, wschodu i zachodu) i łączyły się w jeden orszak. Po przybyciu na miejsce każda pielgrzymka okrążała kościół trzy razy. Po zakończeniu Mszy Świętej i odśpiewaniu pieśni „O Maryjo, żegnam Cię...” pątnicy obchodzili na kolanach ołtarz, chcąc w ten sposób wyrazić cześć Matce Bożej. Później udawali się jeszcze do groty po cudowną wodę ze źródełka, napełniali nią różne naczynia i zabierali do swoich domów. Ruch pielgrzymkowy na Jasnej Górce zamarł w okresie okupacji hitlerowskiej. Jednak tuż po zakończeniu II wojny światowej, odżył na nowo. Ludzie tłumnie przybywali do ślemieńskiego sanktuarium, żeby podziękować Maryji za to, że przeżyli trudne lata wojny. Niestety nie trwało to zbyt długo, bo już w latach 50. władze państwowe zabroniły wiernym pielgrzymowania do miejsc kultu w całej Polsce, również i na Jasną Górkę w Ślemieniu. Od lat 70. pielgrzymki jednak na nowo mogły zdążać na Jasną Górkę. Przez całą drogę ze Ślemienia (od kościoła parafialnego przy rynku) na Jasną Górkę w czasie procesji gra strażacka orkiestra dęta, niesione są feletrony i chorągwie. W kościele na Jasnej Górce odprawiane są nabożeństwa fatimskie każdego 13 dnia miesiąca od maja do października. Zapoczątkował je 13 czerwca w 1991 r. proboszcz ślemieński ks. Tadeusz Siuta.

Źródło: peuk.fiiz.pl