Zamek Stoszowice
A/4722/728 z 5.09.1960
Stoszowice to miejscowość leżąca przy drodze wojewódzkiej nr 385 z Ząbkowic Śląskich do Srebrnej Góry. Za tablicą z nazwą miejscowości Stoszowice znajduje się ostry zakręt w lewo. Na zakręcie tym znajduje się zakręt w prawo, który należy minąć i skręcić w kolejną, wąską uliczkę asfaltową w prawo. Znajduje się ona pomiędzy domami. Uliczka ta prowadzi prosto do pałacu w Stoszowicach (ok. 350 m).
Obecnie pałac znajduje się w rękach prywatnych i nie jest udostępniany do zwiedzania dla turystów.
Renesansowy dwór w Stoszowicach został wzniesiony w początkach XVII wieku przez Fabiana von Reichenbacha, który prawdopodobnie przebudował istniejący w tym miejscu zamek, wzmiankowany w 1378 roku. Założenie było modernizowane w XVIII wieku a także kilkukrotnie w wieku XIX. Obecna bryła jest dość czytelną, trójskrzydłową formą, od zachodu ograniczoną ścianą kurtynową, wykreślającą zamknięty, wewnętrzny dziedziniec. Komunikacja odbywa się poprzez zachodnią bramę, prutą w murze. Charakterystycznymi wyróżnikami, które tworzą wyraźne dominanty w Obniżeniu Stoszowickim są trzy cylindryczne wieże w narożach dworu. Baszty pozbawiona jest jedynie strona południowo-zachodnia. Dwukondygnacyjny, trzyskrzydłowy korpus przekryty został dwuspadowymi dachami, które od strony zachodniej dekorują manierystyczne szczyty z charakterystycznymi piramidalnymi obeliskami. Narożne baszty wieńczą ostrosłupowe, strzeliste hełmy. Portale kamienne osadzono w początkach XVII i drugiej połowie XVIII wieku, także z tego okresu pochodzą fasciowe ościeża okien. Wszystkie wnętrza rozplanowano jako jednotraktowe z krużgankami od strony północnej i wschodniej dziedzińca. Przyziemie ? w części ? zostało zasklepione krzyżowo, kolebkowo i gwiaździście. W północno-wschodnim narożniku znajduje się reprezentacyjna sala przekryta sklepieniem zwierciadlanym z lunetami. Pierwsza i druga kondygnacja dekorowana jest malarstwem ściennym a także wyprawą sztukatorską. Stiuki wypracowano około 1720 roku, konserwowano w początku wieku XIX i w czasie remontu po roku 2004. W holu ? wtórnie wmurowany w ścianę ? fryz z tarczami herbowymi i kamienna głowa z pełnoplastycznego przedstawienia, będące być może częścią z pełnoplastycznego przedstawienia, będące być może częścią dawnej dekoracji portalowej. Na zewnętrznej ścianie muru kurtynowego, grupa herbów dawnych właścicieli. Zespół dworski do XIX wieku otoczony był fosą, która została wykorzystana w czasach nowożytnych do niezwykle romantycznego rozplanowania terenu. Nieregularny park, wraz ze stawami ? które są rozdzielone groblą ? stanowi jednorodną, zwartą enklawę, która wyodrębnia się wyraźnie ze struktury wsi. Całość otacza kamienny mur ? wzniesiony x XVIII i rekonstruowany częściowo już w XIX wieku. Charakterystyczne blanki i basteje nadają całości charakteru obronnego, co jest bezpośrednim odwołaniem się do średniowiecznego rodowodu. Obecnie dwór jest remontowany. Do stanu dawnej świetności doprowadzono sale na pierwszej oraz drugiej kondygnacji. Także zadbany park świadczy o sanacji całego założenia.
Źródło: Tablice informacyjne w Twierdzy Kłodzko
