Spichlerz dworski w Strzybniku
Obiekt posiada wysokie wartości w skali regionu pomimo częściowego przekształcenia w XIX w. stanowi cenny przykład spichrzów drewnianych o oszczędnej dekoracji ciesielskiej, znajdujący się pod względem formy na pograniczu budownictwa drewnianego i murowanego. Dodatkowo obiekt posiada istotne wartości urbanistyczne jako część zespołu folwarcznego który domyka cały układ podwórza od strony zachodniej.
pichrz stanowi fragment zespołu pałacowo-parkowego zlokalizowanego przy ulicy Parkowej we wsi Strzybniki, sama bryła obiektu ze względu na lokalizacje pełni istotną rolę w obrębie podwórza folwarcznego zamykając je od strony zachodniej. Jest to drewniany, w części wtórnie murowany i otynkowany, czterokondygnacyjny budynek wzniesiony na rzucie wydłużonego prostokąta, konstrukcji zrębowej oraz sumikowo-łętkowej, o zwartej bryle nakrytej wysokim dachem mansardowym z naczółkami. Budynek wzniesiono na ceglanej podmurówce na której pomiędzy poprzecznie ułożonymi belkami znajdują się niewielkie otwory o funkcji wentylacyjnej. Elewacja frontowa oraz tylna ośmioosiowa, główne wejście zlokalizowane jest w obrębie piątej osi elewacji frontowej, zaakcentowane jest półkolistym zamknięciem z mieczowaniem. Część murowana od południa jest wzbogacona prostymi płycinami w obrębie II kondygnacji, część północna jest oryginalna, drewniana, nie przekształcona. Elewacje boczne o analogicznym układzie, jednoosiowe, częściowo obite blachą w części szczytowej. Wnętrze charakteryzuje się uproszczonym podziałem, wydzielonym przy pomocy trzech traktów.
Obiekt w obrębie podwórza folwarcznego, dostępny jedynie od zewnątrz.
Źródło: zabytek.pl
Spichrz dworski we wsi Strzybniki powstał w 1816 r., jako fragment zabudowy folwarcznej będącej częścią zespołu pałacowo-parkowego. Pierwsze wzmianki o tych terenach pochodzą z XIII w., zgodnie z materiałami historycznymi od 1319 r. stanowiły one własność raciborskiego klasztoru dominikanek. Od początku XVI w. majątek kilkukrotnie zmieniał właścicieli były nimi m.in. rodziny Reiswitzów, Adlersfeldów oraz Klochów. Rozkwit założenia nastąpił za panowania rodziny Eichstedt oraz Bischoffshausen, którzy w 1. połowie XIX w. wznoszą późnoklasycystyczny pałac, przebudowany i odnowiony w 1919 r. z niewielkim parkiem w stylu krajobrazowym. Pierwotnie drewniany spichrz dworski w XIX w. został częściowo obmurowany i otynkowany, ostatni gruntowny remont miała miejsce w 1956 r., a ostatnie prace zabezpieczające w obrębie budynku miały miejsce na początku XXI w. i polegały na wymianie pokrycia dachowego.
Źródło: zabytek.pl
