Pałac w Strzybniku
1820/66 z 18/10/1966
Strzybnik jest miejscowością o dość długiej historii, wymienianą już w 1305 r. Przez dłuższy czas tutejsze ziemie należały do klasztoru dominikanek z Raciborza, po czym w 1496 r. zakupione zostały przez Jerzego Szilhana z Otmętu. W pierwszej połowie XVI w. miejscowość przeszła na własność von Reiswitzów, aby po 1660 r. stać się własnością kolejno kilku rodów. W 1792 r. majątek przeszedł w ręce von Klochów. W 1793 Jadwiga Luiza Wilhelmina von Kloch wyszła za mąż za Joachima Bogumiła Fryderyka von Eickstedt. On to właśnie wybudował z początkiem XIX w. tutejszy pałac, który następnie odziedziczył jego najstarszy syn Fryderyk Leopold, po nim zaś Hugo Julius. Wokół pałacu wyrosły zabudowania folwarczne, kuźnia, stajnie, gorzelnia oraz młyn. Z końcem XIX w. majątek jako posag znalazł się w rękach rodu von Bischoffshausen. W 1919 roku pałac został odnowiony oraz przebudowany. Ostatnim właścicielem był Fritz von Bischoffshausen-Eickstedt, który wyjechał stąd ostatecznie w 1944. Za czasów PRL pałac podzielił los wielu innych tego rodzaju obiektów, które miały odtąd służyć „ludowi pracującemu”. Posiadłość zarządzana przez Państwowe Gospodarstwo Rolne, choć poddana remontowi w 1961 r., systematycznie chyliła się ku ruinie. Lata 90-te XX w., gdy nierentowne PGR-y upadły, przypieczętowały los pałacu, który został znacznie zdewastowany. Choć z początkiem naszego stulecia znalazł się nabywca, nieremontowany obiekt, zapomniany także przez władze konserwatorskie, niszczał coraz bardziej. W ostatnich latach fragmenty budowli zaczęły się walić. Ruiny stanowią obecnie obiekt niebezpieczny. Oglądając pałac z zewnątrz, od frontu widzimy zrujnowaną, dziewięcioosiową elewację, ozdobioną wspartą na czterech kolumnach attyką. Wokół ruin znajduje się krajobrazowy park z ciekawymi okazami drzew, jak kasztan jadalny, buk czerwonolistny, czy platan klonolistny.
Źródło: slaskie.travel
Pierwsza wzmianka historyczna o Strzybniku pochodzi z 1305 r. Od 1319 r. majątek należał do dominikanek z Raciborza. W 1496 r. miejscowość kupił Jerzy Szilhan z Otmętu. Następnie w latach 1523–1658 należała ona do rodziny von Reiswitz. W 1660 r. wioskę nabył starosta powiatu raciborskiego Ferdynand Leopold von Oppersdorff (1628–1677). Jego syn Jan Bernard (1653–1726) w 1681 r. sprzedał Strzybnik Gotfrydowi Bernardowi Schalscha von Ehrenfeld, po którym miejscowość odziedziczył Jan Jerzy Schalscha von Ehrenfeld. Następnie w latach 1723–1748 i 1765–1774 majątek należał do rodziny von Adlersfeld. Pomiędzy 1748 a 1765 r. właścicielami Strzybnika byli Lichnowscy. W 1774 r. od Adlersfeldów miejscowość odkupiła rodzina von Drechsler.
Jadwiga Zofia von Drechsler, spokrewniona z Johannem Gottliebem, właścicielem Sławikowa w latach 1761–1772, w testamencie z 1792 r. zapisała środki przeznaczone na budowę pałacu, który przetrwał do czasów współczesnych. W tym samym roku majątek przeszedł w ręce rodziny von Kloch. W 1793 r. Joachim Bogumił Fryderyk von Eickstedt ożenił się z Jadwigą Luizą Wilhelminą von Kloch. Trudno powiedzieć, czy dobra w Strzybniku wykupił od rodziny małżonki czy też otrzymał je w posagu. Prawdopodobnie na początku XIX w. wybudował on klasycystyczny pałac, którego ruiny można oglądać po dziś dzień. Joachim von Eickstedt zmarły w 1833 r. pozostawił trzech synów: Fryderyka Leopolda, Ernsta Erdmanna i Adalberta. Najstarszy z nich Fryderyk Leopold odziedziczył dobra w Strzybniku. Jego młodsi bracia zapewne dostali odszkodowanie pieniężne, Ernst Erdmann już w 1831 r. kupił majątek w Sławikowie i założył osobną linię rodu. Po śmierci Fryderyka Leopolda posiadłość otrzymał jego syn Hugo Julius. Pod koniec XIX w. Helena von Eikstedt wniosła majątek w posagu nieznanemu z imienia przedstawicielowi rodziny von Bischoffshausen. W księgach adresowych z 1905 i 1921 r. jako właścicielka dóbr podana została Helena von Bischoffshausen. Natomiast książka adresowa z 1937 r. jako właściciela majątków Strzybnik i Wysoka wymienia Fritza von Bischoffshausen-Eickstedt, zapewne jej syna. Fritz von Bischoffshausen-Eickstedt opuścił pałac w Strzybniku w 1944 r.
W czasach Polski Ludowej posiadłość została znacjonalizowana i oddana pod zarząd Państwowego Gospodarstwa Rolnego. Pałac odnowiony w 1961 r., został doprowadzony do ruiny w latach 90. XX w. po upadku PGR-u.
Na początku XXI dawna rezydencja znalazła nabywcę. Nowy właściciel jednak nie zrobił nic w kierunku jej odbudowania.
Źródło: peuk.fiiz.pl
