Hala Izerska

Hala Izerska (Izerska Łąka, niem. Grosse Iserwiese, cz. Velká Jizerská louka) – górska łąka położona na wysokości 840–880 m n.p.m. w dolinie Izery w Górach Izerskich w Sudetach.

Obszar ten jest nazwany Halą Izerską m.in. w państwowym rejestrze nazw geograficznych. Wprowadzenie tej nazwy przypisuje się Tadeuszowi Steciowi (lata 50. XX wieku), mimo że tradycja językowa preferuje w Sudetach nazwę „łąka” zamiast „hala”.

Klimat

Warunki klimatyczne panujące na Hali izerskiej są zbliżone do położonego o 600 m wyżej subalpejskiego piętra Karkonoszy, co spowodowane jest napływem chłodnego i wilgotnego powietrza atlantyckiego. Latem notowane bywają na niej ujemne temperatury powietrza: −5,5 °C (20 lipca 1996), −1,7 °C (14 sierpnia 2012). 29 grudnia 1996 zanotowano −36,6 °C, a 3 lutego 2012 −36 °C. W każdym miesiącu notuje się temperatury ujemne, a śnieg zalega do maja. Ze względu na najniższe średnie temperatury roczne Hala Izerska uważana jest za polski biegun zimna (konkurując z Puścizną Rękowiańsk). Rekordowo niskie temperatury na Hali Izerskiej są efektem nocnej inwersji temperatury, powstającej, kiedy ze zboczy gór schodzi chłodne powietrze w kierunku szczelnej kotliny. Roczna suma opadów wynosi 1500 mm, w przybliżeniu tyle, ile w Karkonoszach i Tatrach.

Przyroda

Na Hali Izerskiej rosną charakterystyczne dla torfowisk okazy bażyny czarnej, turzycy skąpokwiatowej i bagiennej, wełnianki pochwowatej i wąskolistnej czy rosiczki okrągłolistnej. Jest tam najniższe stanowisko kosodrzewiny, jedno z dwóch pozakarkonoskich w Sudetach,. Częściowo obejmuje rezerwat przyrody Torfowiska Doliny Izery, wchodząc w skład obszaru Ramsar o tej samej nazwie pod numerem 2319.

Źródło: wikipedia.pl