Kopiec graniczny w Syryni

Graniczny Kopiec rozdzielający Syrynię i Lubomię został usypany najprawdopodobniej w latach 1793-1794. Jest to najwyższy punkt widokowy Syryni (250 m n.p.m.). Przy dobrej widoczności z jego szczytu zobaczyć można Beskidy, Bramę Morawską i Sudety Wschodnie.

Z tym miejscem związanych jest kilka legend, które tłumaczą jego powstanie. Jedna z nich wiąże usypanie Kopca z przemarszem wojsk szwedzkich w czasie wojny trzydziestoletniej (1618-1648). Każdy z żołnierzy miał wówczas nabrać końcem szabli trochę ziemi i rzucić w jedno miejsce i z tej ziemi powstał Kopiec. Inna legenda również wiąże powstanie Kopca z wojskiem szwedzkim, ale sytuuje je w okresie potopu szwedzkiego (1655-1660). W tym miejscu miały wywiązać się walki między Szwedami, a ochotniczymi oddziałami Syryników i Lubomików, broniących króla Polski Jana Kazimierza.

Mówi się że w czasie tych walk zginął dowódca szwedzki, którego ciało żołnierze złożyli w miejscu dzisiejszego Kopca, przykrywając je warstwą ziemi. Wśród lokalnych legend funkcjonuje również informacja jakoby miejsce to upodobały sobie lokalne czarownice, które organizowały tu sabaty. Inne, niestety nie potwierdzone przypuszczenia mówią, że kopiec mógłby być rodzajem kurhanu.

Znajdujący się nieopodal głaz jest pozostałością po lądolodzie skandynawskim, w 1962 r, uznany został za pomnik przyrody.

Źródło: Tablice informacyjne przy obiekcie.