Kościół pw. św. Antoniego z Padwy we Wrocławiu

Świątynia została zbudowana w latach 1685–1692 pod kierunkiem arch. Mateusza Bienera według projektu nieznanego architekta włoskiego w stylu barokowym przy ówczesnym klasztorze zakonu franciszkanów reformatów, postawionym tu nieco wcześniej (w latach 1679–1681 i dokończonym w 1694). W rezultacie eksplozji prochu w pobliskiej baszcie murów miejskich 21 czerwca 1749, cały kompleks klasztorny uległ poważnym uszkodzeniom. W szczególności zniszczone zostały dachy i, w całości lub częściowo, zawaliły się sklepienia, zarówno kościoła, jak i klasztoru, w kościele uszkodzone zostały, choć w różnym stopniu, wszystkie ołtarze, poza jednym. Odbudowa kompleksu trwała do 1753, dzięki środkom pozyskanym od władz pruskich, biskupa wrocławskiego, śląskiej arystokracji, a także kweście wśród wiernych Śląska, Polski i Czech.

W 1792, franciszkanie zmuszeni byli odstąpić swój klasztor elżbietankom, które pozostawały tu aż do roku 1945. Wtedy przejęli go salezjanie, a w 1953 oni z kolei zmuszeni zostali oddać klasztor na potrzeby domu studenckiego wrocławskiego Uniwersytetu. W 1998 decyzją kardynała Henryka Gulbinowicza przejęli go paulini.

Kościół ma szerokość ok. 18 metrów, długość 30, a wysokość sklepienia 17. Kwadratowa w rzucie wieża nie jest wysoka, a ponieważ znajduje się w głębi, przy chórze, to trudno ją dostrzec z ulicy. Nad portalem znajduje się figura patrona kościoła, św. Antoniego z Padwy (od jego imienia wzięła w 1718 nazwę cała ulica, przedtem nazywana Hundstrasse – „Psia”), natomiast obecnie patronem parafii (rzymskokatolickiej) tego kościoła jest św. Mikołaj.

Okolicę, w której znajduje się kościół, nazywa się Dzielnicą Czterech Świątyń, gdyż w pobliżu znajdują się ponadto ewangelicki kościół dworski, Synagoga Pod Białym Bocianem oraz prawosławna cerkiew św. Barbary.

Od 25 marca 2014 roku, dzięki decyzji arcybiskupa Józefa Kupnego, świątynia nosi tytuł Sanktuarium Jasnogórskiej Matki Kościoła.

Źródło: wikipedia.pl