Synagoga Pod Białym Bocianem we Wrocławiu
A/2788/203 z 30.12.1970
Synagoga Pod Białym Bocianem we Wrocławiu (niem. Synagoge Zum Weißen Storch in Breslau) przy ulicy Pawła Włodkowica 5a, projektu wybitnego architekta Carla Ferdinanda Langhansa, jest jedną z dwóch czynnych synagog we Wrocławiu.
Po odzyskaniu jej w 1996 roku stała się największą i główną synagogą Gminy Wyznaniowej Żydowskiej we Wrocławiu.
Architektura
Murowany, orientowany i jednoprzestrzenny budynek synagogi wzniesiono na planie wydłużonego prostokąta w stylu klasycystycznym z elementami architektury rzymskiej. Tylko wschodniej i południowej elewacji nadano bogatą oprawę architektoniczną, której elementy kompozycyjne tworzą dwa płytkie ryzality z korynckimi pilastrowymi portykami zwieńczonymi trójkątnymi frontonami oraz wysokie okna zamknięte łukiem. Całość nakrywa spłaszczony, łamany dach osłonięty ślepą attyką, ponad którym góruje ośmioboczna latarnia zwieńczona niby kopułką.
Wnętrze obniżonej w stosunku do ulicy głównej sali modlitewnej jest nakryte sklepieniem nieckowym. Otaczają ją z trzech stron żelbetowe, dwupoziomowe, neoromańskie galerie dla kobiet zbudowane w 1905 roku. Zastąpiły one wcześniejsze drewniane empory, które wspierało 12 kolumn oraz przyściennych pilastrów. Prowadzą na nie zewnętrzne klatki schodowe zbudowane w 1872 roku i znajdujące się przy ścianie zachodniej oraz południowej.
Na ścianie wschodniej w monumentalnej arkadzie w kształcie serliany znajduje się bogato zdobiony Aron ha-kodesz, nad którym znajduje się okulus. Jego ramowe obramowanie ujmują cztery kolumienki po bokach, których kapitele dźwigają pełne belkowanie pokryte orientalną dekoracją oraz attykę. Całość zwieńczają tablice Dekalogu. Przez wiele lat resztki zniszczonej szafy przechowywano w Muzeum Historycznym we Wrocławiu. Do Aron ha-kodesz prowadziły pierwotnie schodki, na środku których stał pulpit.
Do 1872 roku wejście znajdujące się na południowej ścianie było używane wyłącznie podczas największych uroczystości religijnych. Poprzedzone były schodkami flankowanymi przez dwie latarnie i zwieńczone tablicą z nieznaną hebrajską inskrypcją. Pierwotnie główne wejścia znajdowały się na ścianie zachodniej, centralne dla mężczyzn, a dwa boczne dla kobiet.
Otoczenie
Zaraz po wybudowaniu synagoga zasłonięta była od strony ulicy Pawła Włodkowica oraz św. Antoniego kamienicami, natomiast dobrze widoczna była od strony Promenady oraz pasażu Pokoyhof. Do ściany północnej przylegał ogród loży „Fryderyk Pod Złotym Berłem”, a od zachodu znajdował się obszerny plac przy którym stała synagoga Tempel.
W 1901 roku od strony południowej i zachodniej wzniesiono reprezentacyjny budynek zarządu wrocławskiej gminy żydowskiej. Dzięki temu przed południową elewacją synagogi stworzono istniejący do dziś dziedziniec, do którego prowadzi obszerna brama w gmachu gminy.
Synagoga jako ośrodek kultury
Synagoga Pod Białym Bocianem to nie tylko miejsce praktyk religijnych, ale również prężnie rozwijający się ośrodek kultury żydowskiej, w którym odbywają się liczne wystawy, koncerty, wernisaże, występy teatralne, warsztaty oraz spotkania. Powodem tego jest dobra akustyka obiektu, jak również jego wielkość, który może pomieścić kilkaset ludzi.
Znaczne ożywienie kulturalne synagogi następuje od maja 2005 roku, kiedy otwarto Centrum Edukacji i Kultury Żydowskiej, które prowadzi działalność, organizując przez cały rok przedsięwzięcia kulturalne i edukacyjne związane z kulturą żydowską.
Źródło: wikipedia.pl
Próby budowy synagogi
Koncepcje budowy synagogi narodziły się w 1790 roku, kiedy to minister Śląska, hrabia Karl Georg Heinrich von Hoym, wysunął propozycję budowy ogólnodostępnej synagogi we Wrocławiu, która służyłaby całej gminie żydowskiej, a przy tym zamknięcie wszystkich rozproszonych po mieście prywatnych bożnic i domów modlitwy. Plan nie został jednak zrealizowany ze względu na brak zainteresowania ze strony ortodoksyjnych Żydów.
W sierpniu 1819 roku Ministerstwo Spraw Wewnętrznych z siedzibą w Berlinie w imieniu króla Fryderyka Wilhelma III wysłało list, w którym wyraźnie zażądano budowy dużej, ogólnodostępnej synagogi, a także zamknięcia małych modlitewni nie posiadających ważnych koncesji. Zarząd gminy po długich konsultacjach i debatach odmówił wykonania królewskiego żądania.
2 kwietnia 1820 roku gmina żydowska wystosowała list do prezydenta policji we Wrocławiu, w którym wyjaśniono przyczyny odmowy wobec wykonania królewskiego żądania. Problemem był brak funduszy na budowę, a także nieuregulowane sprawy dotyczące judaizmu w konstytucji, zapowiadane w edykcie z 1812 roku. W odpowiedzi na pismo gminy tym razem stanowczo zażądano wzniesienia w ciągu dwóch lat nowej synagogi.
Wkrótce przystąpiono do zbiórki pieniędzy. Zebrano 9812 talarów, z czego 6777 przekazało Pierwsze Towarzystwo Braci, a pozostałą część członkowie ośmiu małych, ortodoksyjnych modlitewni, których wspierał rabin Salomon Tiktin. Jednak większość ortodoksów była przeciwna budowie synagogi i nie wsparła jej finansowo. Uzyskane fundusze nie były jednak na tyle duże, aby można było rozpocząć budowę.
W grudniu 1820 roku rozpisano ratalną sprzedaż miejsc siedzących w przyszłej synagodze, dzięki której zebrano kwotę pozwalającą na wzniesienie budowli. Wkrótce rozpoczęto pertraktacje z kupcem Jakobem Philipem Silbersteinem, właścicielem działki budowlanej przy ulicy św. Antoniego 35, na której wcześniej stała gospoda Pod Białym Bocianem – stąd przyszła nazwa synagogi. W 1819 roku również wykonano plan architektoniczny, który został zaakceptowany przez administrację budowlaną.
W czerwcu 1821 roku zarząd gminy żydowskiej zawiesił budowę synagogi ze względu na opór większości jej członków. Powodem tego było zapewne zbyt wielkie zróżnicowanie poglądowe i religijne oraz brak jedności we wrocławskiej gminie.
Budowa
W 1826 roku odrodził się zamiar budowy dużej i reprezentacyjnej synagogi, tym razem wśród członków liberalnego Pierwszego Towarzystwa Braci. Prawdopodobnym tego powodem było wygaśnięcie w 1817 roku dzierżawy synagogi Tempel, wśród której działali członkowie towarzystwa.
Prace budowlane zostały rozpoczęte w 1827 roku na zakupionej pod koniec 1820 roku działce przy ulicy św. Antoniego i zrealizowane według stworzonego w 1819 roku projektu architektonicznego. Jej inwestorem został Jakob Philip Silberstein, właściciel działki, członek gminy, a możliwe, że również Towarzystwa. Pracami budowlanymi od czasu rozpoczęcia budowy do maja 1828 roku kierował mistrz murarski Schindler, a po jego śmierci mistrz murarski Tschoke. Nad całością prac czuwał konduktor budowlany Thiele.
23 kwietnia 1829 roku nastąpiło uroczyste otwarcie synagogi, zaś pierwsze nabożeństwo odbyło się 13 dni wcześniej, czyli 10 kwietnia. Od tego czasu funkcjonowała jako prywatna synagoga członków towarzystwa.
Projektantem synagogi był niemiecki architekt i radca budowlany Carl Ferdinand Langhans, który wzorował się na śląsko-pruskim XVIII-wiecznym stylu budowli sakralnych. Pierwszy wystrój malarski był dziełem malarza Raphaela Biowa i jego syna. Jemu również przez pewien czas przypisywano autorstwo projektu synagogi.
Po otwarciu
W 1847 roku została główną i ogólnodostępną synagogą frakcji liberalnej wrocławskiej gminy żydowskiej. W 1872 roku po wybudowaniu Nowej Synagogi przy ulicy Podwale, synagogę przejęli Żydzi konserwatywni. Wówczas na przełomie 1872 i 1873 roku przeprowadzono prace remontowe, które zakłóciły harmonijną kompozycję budowli. Wówczas dodano trzy zewnętrzne klatki schodowe, które prowadziły na galerie dla kobiet. W 1997 roku podczas prac renowacyjnych została usunięta znajdująca się w narożniku południowo-wschodnim klatka schodowa.
W 1905 roku gruntownie przebudowano wnętrze synagogi, którą kierowali bracia Paul i Richard Ehrlichowie. Wówczas dodano nowe, żelbetowe neoromańskie galerie dla kobiet, które zastąpiły drewniane empory wsparte na 12 filarach. Na przełomie 1928 i 1929 roku, w setną rocznicę istnienia, synagoga przeszła gruntowny remont, po którym bardzo się unowocześniła. Odnowiono elewacje i wnętrze, dodano elektryczne oświetlenie, zamontowano centralne ogrzewanie oraz wybudowano pośrodku jedną z najważniejszych elementów synagogi – bimę, którą zaprojektował A. Grotte.
Źródło: wikipedia.pl
