Święto Ogniowe w Żorach

Po wielkim pożarze Żor, który wybuchł 11 maja 1702 roku ludność miasta na czele z burmistrzem i rajcami miejskimi przeszli w błagalnej procesji po świeżym jeszcze pogorzelisku, prosząc Boga o odwrócenie od miasta klęski pożaru. W ten sposób narodziła się w Żorach tradycja obchodzenia w dniu 11 maja Święta Ogniowego.

Tego dnia ludność po porannej mszy w parafii pw. św. św. Filipa i Jakuba wyrusza z pochodniami w błagalnej procesji ulicami miasta, by uchronić go od kolejnych pożarów. Prawdopodobnie początkowo procesje szły wąskimi uliczkami wzdłuż murów obronnych. W okresie dwudziestolecia międzywojennego był to dzień wolny od pracy – po południu odbywały się festyny na wolnym powietrzu, które trwały do późnych godzin nocnych. W czasie okupacji władze niemieckie zakazały odbywania procesji.

Za czasów Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej Święto Ogniowe zmieniło swój charakter, stając się przede wszystkim świętem kościelnym. Msza i procesja zaczęły odbywać się wieczorem. Socjalistyczne władze miasta nie brały w nich oficjalnie udziału. Od 1990 r. władze miejskie znów zaczęły oficjalnie uczestniczyć w procesji. Z powodu coraz większej ilości uczestników zmieniono też w latach 90. jej trasę. Teraz oprócz Rynku przechodzi ona także ulicami Moniuszki i Bałdyka. W 2002 r, w 300. rocznicę pożaru, odsłonięto w mieście tablicę pamiątkową na gmachu ratusza ufundowaną przez władze miejskie. Także od 2002 r. Święto Ogniowe nabiera ponownie bardziej świeckiego charakteru. Przed procesją na rynku często odbywają się pokazy sprzętu strażackiego. Wieczorem odbywają się imprezy kulturalne, w których motywem przewodnim jest ogień.