Bobry u źródeł rzeki Osławy

Bóbr europejski Costor fiber L. — największy gryzoń Europy. Niegdyś liczny, lecz dla cennych futer wytępiony. W krytycznym okresie w Polsce występował jedynie na Suwalszczyźnie. Podjęta z pomocą leśników reintrodukcja spowodowała, że jest pospolity na terenie kraju.

Pierwszą nieudaną próbę wprowadzenia go nad Ostawę podjęto w 1982 roku. Dopiero w 1999 roku, po wypuszczeniu kilku par bobrów z Suwalszczyzny, zadomowiły się tutaj na dobre. Zamieszkują śródleśne strumienie, tam gdzie brzegi porastają osiki, iwy i olsze, które po obaleniu, stanowią ich pożywienie. Bobry trzymają się parami lub gromadami rodzinnymi. Młode (2-3) przychodzą na świat w okolicach kwietnia i maja. Do 3 roku życia pozostają przy rodzicach. Bobry wiodą nocny tryb życia, w spokojnych okolicach są aktywne za dnia. Zachowują ostrożność, zagrożone chronią się w wodzie. Pod wodą mogą przebywać do 10 minut.

W brzegach wygrzebują nory z wejściem usytuowanym pod wodą. Na płyciźnie przy brzegu budują z gałęzi domki zwane żeremiami, wyglądające jak sterty chrustu. Wejście jest pod wodą.

Działalność bobrów wpływa na urozmaicenie ekosystemów i renaturalizację krajobrazu. Budowa tam i zalewanie terenów, przyczynia się do odtworzenia śródleśnych oczek wodnych i moczarów (mała retencja) oraz pojawienia się gatunków flory i fauny charakterystycznych dla zbiorowisk bagien i śródlądowych zbiorników wodnych.

Źródło: Tablice informacyjne.