Park Krajobrazowy Góra Świętej Anny

Park Krajobrazowy Góra Św. Anny – park krajobrazowy obejmujący Grzbiet Chełma, a więc zachodnią część Wyżyny Śląskiej. Został utworzony w 1988 roku, zajmuje obszar 5051 ha (otulina 6374 ha). Położony w środkowo-wschodniej części województwa opolskiego, pomiędzy miastami Leśnica, Gogolin, Strzelce Opolskie, Ujazd, Zdzieszowice.

Celem utworzenia parku było zachowania terenów o najcenniejszych walorach przyrodniczych, krajobrazowych i kulturowych, charakterystycznych dla województwa opolskiego. Ponadto nadanie kierunku rozwojowi przestrzennemu zgodnie z wymogami ekologii oraz ochrony obszarów dla potrzeb turystyki, wypoczynku i rekreacji ludności. Większa część Parku objęta jest też statusem geoparku (od 1 czerwca 2010).

Budowa geologiczna
Przeważają tu utwory triasu środkowego: wapienie i margle warstw górażdżańskich, terebratulowych i karchowickich.

Odsłonięcia naturalne tych wapieni w rezerwacie Ligota Dolna, sztuczne – w kamieniołomie na Ligockiej Górze i Górze Św. Anny. Teren w większości przykryty warstwą utworów lessopodobnych i zwietrzeliny.

Morfologia
Rejon Góry Św. Anny wyróżnia się w skali całej Wyżyny Śląskiej ze względu na wyniesienia i bogate urzeźbienie terenu. Kulminacyjnym wyniesieniem jest Góra Św. Anny o wysokości 404 m n.p.m., inne wyniesienia to np. Kamienna Góra (326 m n.p.m.), Biesiec (350 m n.p.m.), Wysocki Las (385 m n.p.m.), Poręba (302 m n.p.m.), Stoki (308 m n.p.m.) itd. Na bogatą rzeźbę terenu składają się: liczne suche doliny, wąskie wąwozy, zalesione pagórki, wydmy piaszczyste, leje i misy krasowe oraz wywierzyska skalne.

Od okresu przedplejstoceńskiego do chwili obecnej zachodzą procesy krasowe. Formy krasowe występujące na tym terenie to:

• leje zapadliskowe
• wąwozy
• parowy
• leje krasowe – w górnych partiach masywu Chełma na wysokości 245-330 m n.p.m.; największy lej położony na południu miejscowości Czarnocin, w lesie bukowym, ma głębokość 4,5 m, średnicę 12 m
• groty – jedna z ciekawszych grot o długości 12 m leży na południe od miejscowości Ligota Górna
• źródła krasowe – dają początek potokom np. Łącka Woda, Cedruń.

Warunki klimatyczne
Klimat Parku charakteryzuje się długim latem, dużą wilgotnością powietrza, słabymi wiatrami.

Wody powierzchniowe
Sieć wód powierzchniowych jest uboga, związane to jest z budową geologiczną terenu. Główne cieki wodne to Potok Bojrowiec (Cedruń) i Łącka Woda. Cieki wodne występują zarówno na powierzchni jak i pod powierzchnią terenu.

Masyw Chełmu ma charakter wododziałowy – wody powierzchniowe przemieszczają się we wszystkich kierunkach. Wszystkie cieki mające początek na terenie Parku Krajobrazowego są drugo- lub wyżej rzędowymi dopływami Odry.

Poza ciekami wodnymi występują zbiorniki wodne pochodzenia antropogenicznego: stawy i zbiorniki przeciwpożarowe. Największy kompleks stawów hodowlanych leży na granicy miejscowości Jasiona i Zakrzów.

Gleby
65% powierzchni Parku stanowią gleby brunatne powstałe z utworów lessowych ilastych i częściowo piaszczystych.
10% gleb stanowią rędziny (gliny węglanowe wietrzeniowe).
Na terenie otuliny podobnie – 60% gleb stanowią rędziny i gleby brunatne.
Pozostałe bardzo rzadkie to: czarnoziemy zdegradowane (z lessów), czarne ziemie, mady, gleby pseudobielicowe oraz utwory piaskowe pochodzenia aluwialnego.

Źródło: wikipedia.pl