Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gorzycy

Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gorzycy to niezwykle cenny zabytek sakralny, położony w południowo-zachodniej części wsi, nieopodal rzeki Obry. Wzniesiony w 1736 roku w konstrukcji szkieletowej z ceglanym wypełnieniem, jest jednym z najlepiej zachowanych przykładów barokowej architektury protestanckiej w regionie lubuskim. Jego prosta, harmonijna bryła z trójbocznie zamkniętym prezbiterium i charakterystyczną wieżą zwieńczoną barokowym hełmem z latarnią nadaje mu wyjątkowego uroku. Dawniej świątynia otoczona była cmentarzem, po którym do dziś pozostała kaplica grobowa rodu von Kalckreuth oraz drewniana dzwonnica z 1804 roku.

Historia parafii w Gorzycy sięga XIII wieku, kiedy we wsi istniał już pierwszy kościół parafialny, prawdopodobnie murowany z kamienia. Świątynia ta nie przetrwała – została rozebrana lub spłonęła na początku XVIII wieku. Obecny kościół wzniesiono na jej fundamentach w 1736 roku, a po pożarze w 1777 roku odbudowano i wzbogacono o wieżę. W XIX wieku przy kościele powstała kaplica grobowa oraz dzwonnica, a po II wojnie światowej obiekt przystosowano do liturgii katolickiej i w 1949 roku poświęcono go jako filialny kościół parafii św. Jana Chrzciciela w Międzyrzeczu.

Wnętrze kościoła zachwyca prostotą i autentycznością. Salowa przestrzeń, przekryta belkowym stropem, została częściowo zmieniona w XIX i XX wieku – wprowadzono ołtarze boczne oraz wtórne podziały, które jednak nie zaburzyły pierwotnego charakteru świątyni. Zachowała się ceglana posadzka oraz fragmenty dawnej empory, a z pierwotnego ołtarza ambonowego przeniesiono kosz ambonowy, który do dziś znajduje się przy jednym ze słupów.

Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gorzycy to nie tylko miejsce modlitwy, ale również ważny zabytek architektury sakralnej, świadczący o długiej historii tej nadobrzańskiej wsi. Otoczony kaplicą, dzwonnicą i dawnym cmentarzem, tworzy malowniczy kompleks o dużej wartości historycznej i krajobrazowej.