Drewniany kościoł pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Łodzinie

Cerkiew orientowana, usytuowana jest na skraju wsi, na krawędzi wzniesienia opadającego ku rzece San. Teren wokół cerkwi wydzielony został drewnianym płotem. Tuż przed cerkwią olbrzymi, kilkuwiekowy dąb oraz współczesna, stalowa dzwonnica. Na wschód od cerkwi zachowane relikty dawnego cmentarza. Jest to cerkiew drewniana, konstrukcji zrębowej, trójdzielna, z prezbiterium na planie prostokąta, zamkniętym od wschodu trójbocznie, kwadratową nawą oraz wąskim, prostokątnym babińcem. Nawa jest obszerniejsza od przylegających do niej pomieszczeń. Zrąb ścian prezbiterium, nawy i babińca równej wysokości. Nad babińcem znajduje się niska kondygnacja wieżowa o konstrukcji słupowej. Jej ściany są uskokowo cofnięte i wydzielone od babińca pokaźnym daszkiem okapowym, kryjącym jednocześnie górną partię zrębu babińca. Wieża nakryta jest daszkiem półszczytowym o kalenicy wspólnej z dwuspadowym dachem nawy i połaciach stanowiących przedłużenie połaci dachowych nawy. Nad prezbiterium dach kalenicowy, pięciopołaciowy o niższej niż nawa kalenicy. W centralnej części dachu nad nawą pokaźna baniasta wieżyczka z ślepą latarnią. W kalenicy dachu prezbiterium (u zbiegu połaci) niewielka makowica. Podwalina osłonięta jest niskim fartuchem gontowym. Ściany, połacie dachowe i wieżyczka są obite gontem. Otwory okienne i drzwiowe są prostokątne, zamknięte od góry łukiem odcinkowym wyciętym w nadprożu. Wewnątrz ściany i stropy obłożone boazerią. Wnętrze świątyni zdobi trójstrefowy ikonostas oraz ołtarz za ikonostasem zapewne z 1875 r., a także kilka ikon i obrazów z XIX i pocz. XX wieku.

Źródło: zabytek.pl