Drewniany spichlerz plebański w Przyszowicach
Budynek jest jednym z najstarszych zachowanych na obszarze Górnego Śląska drewnianych spichrzy. Stanowi przykład ocalałej, niewielkiej już grupy XVIII-wiecznego, świeckiego budownictwa drewnianego. Jest cenny ze względu na nieprzekształconą, zachowaną formę i konstrukcję oraz rozplanowanie wnętrza.
Spichrz usytuowany jest we wschodniej części wsi Przyszowice, przy obecnej ulicy Powstańców Śląskich, na południe od kościoła parafialnego i na południowy zachód od budynku plebanii. Obiekt dostępny jest od wschodu, tj. od ogrodu na tyłach plebanii. Jest to obiekt wzniesiony w konstrukcji zrębowej z drewna jodłowego, na fundamencie kamiennym. Zachował charakterystyczną, prostopadłościenną, jednokondygnacyjną bryłę na planie prostokąta, krytą dachem półszczytowym z wydatnym okapem. W elewacji wschodniej znajduje się jednoskrzydłowy otwór drzwiowy ujęty niewielkimi otworami okiennymi. W pozostałych elewacjach umieszczono symetrycznie rozlokowane niewielkie otwory okienne. Wewnątrz obiektu mieści się jedno pomieszczenie przekryte stropem belkowym. Na belce środkowej zachowała się inskrypcja fundacyjna.
Dostęp do zabytku ograniczony. Własność prywatna - obiekt dostępny z zewnątrz.
Źródło: zabytek.pl
Spichrz, jako element zespołu zabudowy plebanii usytuowanej w sąsiedztwie kościoła parafialnego, wybudowano w 1784 r., tj. w czasie, kiedy wieś należała jeszcze do rodziny Siemińskich. Według łacińskiego napisu fundacyjnego na belce stropowej we wnętrzu, spichrz powstał z inicjatywy miejscowego proboszcza, księdza Melchiora Opolskiego. Obiekt, zbliżony formą do lamusa i ulokowany we wschodniej części niewielkiego dziedzińca gospodarczego powstałego na użytek plebanii, wybudowany został według typowego dla spichrzów wiejskich i folwarcznych schematu. W chwili obecnej, wobec przeniesienia XVIII-wiecznego kościoła do Borowej Wsi oraz zastąpienia starszego budynku plebanii obiektem murowanym (przypuszczalnie w końcu XIX w.), spichrz pozostaje najstarszym elementem zabudowań związanych z miejscową parafią.
Źródło: zabytek.pl
