Collegium Gostomianum w Sandomierzu

Kolegium jezuickie 1602-1773
Dawne kolegium jezuickie zostało ufundowane w 1602 przez wojewodę poznańskiego i kasztelana sandomierskiego Hieronima Gostomskiego. W połowie XVI w. Sandomierszczyzna była jednym z prężniejszych ośrodków innowierczych. Dość wspomnieć o arianach i akademii ariańskiej w Rakowie, drukarni w Baranowie Sandomierskim, kaplicach – zborach w Ublinku i Ujeździe. Jednocześnie w końcu tegoż stulecia zaznacza się wyraźny wpływ kontrreformacji, co było przyczynkiem do fundacji szkoły.

Gostomskiego w zamiarze budowy katolickiego kolegium popierał biskup krakowski Bernard Maciejowski, a pośredniczył w kontaktach Kacper Cichocki. Budynek szkoły został wzniesiony w latach 1604–1615. Budową kolegium kierował architekt zakonny ks. Michał Hintz. Prace przebiegały dość sprawnie i pierwszą część gmachu wykończono w 1609 r. Po śmierci ojca, syn fundatora Jan Gostomski – starosta wałecki i dziedzic wielkiej fortuny – zapisał 7000 flor. płatnych po 1000 rocznie, które pozwoliły w 1610 r. pokryć dachem jedno skrzydło mające 20 sal i komnat oraz prowadzić budowę do roku 1615. W wykończonym pierwszym skrzydle w 1610 r. rozpoczyna się nauka w pierwszej z trzech klas gramatycznych- infimiea w następnych latach kolejno w gramatyki i syntaxis. W 1615 otwarta zostaje humaniora z klasami poetyki i retoryki.

System nauki i program zatwierdzony był przez generała zakonu. W I klasie uczono języka łacińskiego, podstaw języka greckiego, gramatyki i ortografii języka polskiego. Nadmienić również należy, że do klasy pierwszej przyjmowano młodzież posiadającą umiejętność czytania i pisania, wraz z początkową znajomością łaciny po edukacji w szkołach parafialnych. Zależnie od poziomu i przygotowania młodzieży w kolejnych klasach uczono katechizmu, rachunków oraz wykładano dzieje świata starożytnego i chrześcijańskiego.

Pierwszym przełożonym kolegium jezuickiego w Sandomierzu był ks. prof. Sebastian Bobola (1586–1649). W 1630 r. przystąpiono do generalnej przebudowy klasztornego kościoła św. Piotra, który znajdował się w głównym kompleksie kolegium. W tym samym czasie, po przekazaniu bogatego księgozbioru przez ks. Cichockiego, w szkole powstaje biblioteka. W czasie wojen szwedzkich kolegium, jak i całe miasto, zostało zniszczone – spalono gmach szkolny i kościół św. Piotra. Odbudowa z braku środków ciągnie się latami. Ostatecznie renowację kościoła zakończono w 1677 r., a kolegium w 1685 r. Pracami odbudowy kierował rektor ks. Stanisław Wdziemborski. Od północnej strony placu, w miejscu dzisiejszego obniżenia ogrodu, istniał od XVII wieku zwieńczony attyką barokowy budynek seminarium.

W 1712 roku otwiera swą działalność szkolna drukarnia. Była ona jedną z mniejszych jezuickich drukarni, ale do roku 1774 wydaje aż 167 pozycji. By ułatwić naukę młodzieży w 1713 r. wydano podręcznik do nauki gramatyki języków: niemieckiego i francuskiego, do teologii „Modula theologiae” Basenbauma, z geografii „Europa w częściach świata najprzedniejsza” Fr. Paprockiego, do historii „Fax chronologica” Masantiusa, „Historia naturalis curiosa Regini Poloniae” – dzieło Gabriela Rzączyńskiego. Drukowane są też podręczniki z ascetyki, liturgii i kaznodziejstwa, kazania Kowalickiego (1721,1725), Mruczyńskiego (1749,1752) i wiele innych pozycji.

Szkoła świecka po 1773 roku
Po kasacie zakonu i majątków Jezuitów w 1773 r. budynek kolegium przeznaczono na szkołę, niestety brak właściwej konserwacji i pielęgnacji doprowadza budynki do ruiny. Komisja Edukacji Narodowej poleca w 1787 r. architektowi Stanisławowi Zawadzkiemu dokonać pomiarów i lustracji obiektu. W okresie zaboru austriackiego do 1809 r. w kolegium mieści się szkoła nosząca nazwę gimnazjum, pięcioklasowa, z podobnym programem jak za czasów jezuitów; rektorem mianowanym przez komisję zostaje Michał Kubeszewski. Budynki mieszczące konwikty na terenie miasta przechodzą w ręce prywatne – po 1800 r. jeden z nich staje się własnością panów Kruzera i Dutreppiego. W czasie wojen napoleońskich podczas obstrzału artyleryjskiego, na przemian polskiego i austriackiego, w kolegium wybuchają pożary. Rabunek skarbca przy kościele św. Piotra, umieszczenie tam szpitala wojskowego w latach 1809–1813 dopełnia zniszczenia kościoła i południowego skrzydła kolegium. Budynek zniszczony pożarami, w latach 1820–1826, został odbudowany pod nadzorem Franciszka Reinsteina, z przeznaczeniem na siedzibę biskupią i szkołę wydziałową.

Niedokończone pomieszczenia przeznaczone na siedzibę właz diecezji niszczeją. W części mieszczącej drukarnię ulokowane zostaje więzienie liczące 200 aresztantów i mimo protestów rodziców uczącej się we wschodnim skrzydle młodzieży, więzienie funkcjonuje do 1825 r. Po roku 1863 wykładowców polskich zastępują Rosjanie. Mimo oficjalnego zakazu używania języka polskiego w szkole, rozmowy między Polakami nadal są toczone w ojczystym języku. Wraz z wybuchem wojny rosyjsko-japońskiej ucisk władz rosyjskich nieco zmniejszył się, zwłaszcza po klęsce w Port Artur.

W II połowie XIX wieku rozebrano skrzydło południowe i kościół św. Piotra (wzmiankowany od 1166), stojący na środku dziedzińca. Zachowało się najstarsze, wschodnie skrzydło, na skraju sandomierskiej skarpy, na której znajduje się całe stare miasto. Odrodzenie Polski po 1918 roku postawiło przed polską szkołą nowe wyzwania, np. marginalizacja zjawisk związanych z zaborami, likwidacja analfabetyzmu, wychowanie nowych obywateli. Gimnazjum sandomierskie reaktywowane przez Konsorcjum w 1915 roku bardzo żywo reagowało na zmieniającą się rzeczywistość. W 1916 powstaje, działająca do dziś, szkolna gazetka „Spójnia”, będąca pod stałym patronatem Aleksandra Patkowskiego – społecznika, podróżnika i pedagoga, zwanego „ojcem regionalizmu polskiego”. Pismo redagowane anonimowo przez uczniów, zawiera szereg odniesień do życia codziennego szkoły, ale również echa wydarzeń krajowych, a nawet sporów politycznych i filozoficznych.

Popadający w ruinę obiekt poddano trwającemu kilkanaście lat generalnemu remontowi i oddano na siedzibę I LO w Sandomierzu w 2001 roku. W następnym roku do użytku oddano także salę gimnastyczną, zlokalizowaną w częściowo zrekonstruowanym południowym skrzydle. Aktualnie dyrektorem szkoły jest mgr Krzysztof Zieliński.

W rankingu szkół średnich, w 2006 roku, Liceum znalazło się na 4. miejscu w województwie świętokrzyskim i 125. w Polsce. W tym samym roku maturę w Collegium Gostomianum zdało 100% Absolwentów, dzięki czemu szkoła znalazła się na 1. miejscu w województwie świętokrzyskim.

Źródło: wikipedia.pl