Zespół klasztorny pobernardyński we Wrocławiu

Historia do 1945

Jeszcze w 1453, tuż po przybyciu do Wrocławia św. Jana Kapistrana, został zbudowany pierwszy, drewniany kościół.

Budowę zespołu klasztornego rozpoczęto w 1462 z inicjatywy św. Jana Kapistrana, a ukończono w 1505. Kościół drewniany został w międzyczasie rozebrany a na jego miejscu wzniesiono w latach 1463-1466 trójnawową bazylikę. W 1491 jej sklepienia zawaliły się. Wkrótce prace wznowiono. Ok. 1702 kościół otrzymał późnobarokowy szczyt fasady zachodniej.

Klasztor bernardynów został wybudowany jako czworobok z wirydarzami i krużgankami o cennych wnętrzach w stylu późnego gotyku, przylega do niego drugi dziedziniec utworzony przez przedłużone skrzydło południowe, nawę kościoła i kaplicę oraz odgradzający od ulicy mur.

Sam kościół jest bazylikowy, bez transeptu, nawy nakryte są sklepieniami gwiaździstymi. W geometrii rzutu występują odchylenia od kąta prostego.

Wkrótce po ukończeniu zespołu klasztornego rada miejska zmusiła bernardynów do opuszczenia miasta; w roku 1522 w klasztorze został urządzony szpital, a później również szkoła i placówka pomocy społecznej, a kościół oddany został w 1544 ewangelikom, którzy ustanowili w nim parafię Nowego Miasta i mieli tu swoją siedzibę aż do końca II wojny światowej.

Historia po 1945

Zniszczony w 60% w czasie wojny zespół kościelno-klasztorny, odbudowany został w latach 1947-1949 i 1957-1967 według projektów i pod nadzorem Edmunda Małachowicza, który za swój wkład w dzieło odbudowy zachowujące gotycką atmosferę budynków wyróżniony został w roku 1966 przez ministra budownictwa. Od roku 1965 w budynku dawnego kościoła oraz czterech skrzydłach dawnego klasztoru swoją siedzibę ma Muzeum Architektury.

Źródło: wikipedia.pl