Kościół pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Żywcu
Kościół pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy jest świątynią należącą do parafii pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, która położona jest na terenie metropolii krakowskiej, w diecezji bielsko-żywieckiej, w dekanacie żywieckim.
Świątynia jest stosunkowo nowym kościołem, wzniesiono ją bowiem w latach 90. XX w. Jednak już od 1933 r. w Kocurowie, który obecnie stanowi dzielnicę Żywca, istniała kaplica pw. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy, w której odprawiano msze św., przede wszystkim z okazji poświęcenia pól i innych świąt. W kaplicy tej uczono również religii. Przed ową kaplicą, w Kocurowie istniała dzwonnica, z której dzwoniono na Anioł Pański i w czasie burz oraz spotykano się na nabożeństwach różańcowych i majowych.
Z uwagi jednak na wzrastającą liczbę wiernych, których kaplica nie była w stanie pomieścić, zaistniała potrzeba zbudowania nowego kościoła.
Nowy murowany kościół zdecydowano się wznieść w pobliżu tejże kaplicy w 1996 r. Najpierw w kwietniu na placu budowy postawiono krzyż, a następnie w maju rozpoczęto budowę kościoła. Projektantem świątyni jest Grzegorz Rypień, a ofiarodawcą parceli pod budowę – Władysław Kastelik. Poświęcenia kamienia węgielnego dokonał Jan Paweł II w dniu 22 maja 1995 r. 13 kwietnia 1996 r. biskup Tadeusz Rakoczy poświęcił plac i stojący na nim krzyż, a 27 czerwca wmurował kamień węgielny oraz odprawił na terenie budowy mszę odpustową. W surowym stanie kościół był ukończony już w grudniu 1996 r. Pierwszą mszą odprawioną w świątyni była pasterka w wigilię Bożego Narodzenia 1996 r.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Ikona Matki Bożej Nieustającej Pomocy należy do najbardziej znanych wizerunków Bogarodzicy na świecie. Temat ikony koncentruje się na męce krzyżowej, która czeka Jezusa. Obraz przedstawia cztery postaci: Dzieciątko Jezus, Dziewicę Maryję oraz archaniołów Michała i Gabriela. Niesione przez archaniołów narzędzia przypominają, że Dzieciątko Jezus czeka kiedyś straszna śmierć krzyżowa. Zapewne nigdy nie dowiemy się, skąd naprawdę pochodzi ikona Matki Nieustającej Pomocy. Niektóre szacunki określają czas jej powstania już na XII w. Jednak badanie deski ikony metodą węgla C-14 i promieniami Rentgena, przeprowadzone w Muzeum Watykańskim, wskazuje na okres czasu między 1325 a 1480 r.
Kult Matki Bożej Nieustającej Pomocy zaczął się szerzyć już w XV w. Wtedy to bowiem pojawiły się przekazy o kupcu kreteńskim, który wykupił lub wykradł ikonę z jednego ze wschodnich kościołów. Wracając drogą morską do Rzymu, w cudowny sposób uratował się z burzy, co przypisywał opatrznościowej interwencji Madonny z ikony. Na krótko przed śmiercią pozostawił obraz swojemu przyjacielowi z poleceniem oddania go do kościoła. Ten jednak nie wypełnił ostatniej woli zmarłego, gdyż ikona bardzo spodobała się jego żonie. Po pewnym czasie sześcioletniej dziewczynce z tej rodziny przyśniła się Matka Boża z życzeniem, by ikonę umieścić w kościele pw. św. Mateusza Apostoła.
W XVI i XVII w. kult rozpowszechnił się w Rzymie, a Matkę Bożą Nieustającej Pomocy zaczęto nazywać również Matką Bożą Niezawodnej Pomocy, Matką Bożą od św. Mateusza i Matką Bożą Cierpliwego Wspomożenia.
W 1739 r. kościół pw. św. Mateusza Apostoła, w którym znajduje się cudowna ikona z Matką Bożą Nieustającej Pomocy, przejęli augustianie z Irlandii. 26 kwietnia 1866 r. oddano ikonę do kultu publicznego w kościele pw. św. Alfonsa przy ulicy Merulana, gdzie przebywa ona do dnia dzisiejszego. 30 czerwca 1991 r. Jan Paweł II jako pierwszy papież odwiedził kościół pw. św. Alfonsa.
Źródło: peuk.fiiz.pl
