P.O. "Bobrowniki" - 14. Schron bojowy nr 2

Schron bojowy nr 2 wchodzący w skład punktu oporu "Bobrowniki", będącej częścią linii obronnej zwanej Obszarem Warownym "Śląsk".  Jest to dwukondygnacyjny schron bojowy przystosowany do prowadzenia ognia czołowego z półkopuły pancernej oraz ognia bocznego ze strzelnic ściennych, osłoniętych od frontu charakterystycznymi niewielkimi orylionami.

Jest to typowy dla punktu oporu "Bobrowniki" schron bojowy, niespotykany w innych rejonach Obszaru Warownego Śląsk. Głównymi cechami tych obiektów były niewielkie gabaryty, silne uzbrojenie, brak ochrony wejścia oraz dwukondygnacyjna konstrukcja. Niewielkie wymiary sprawiały, że w środku było bardzo ciasno. Miało to też tą zaletę, że trudno byłoby nieprzyjacielowi trafić w ten obiekt, gdyby prowadzono do niego ogień pośredni z dział oddalonych o kilka kilometrów.

Niewielką wewnętrzną przestrzeń zorganizowano w ten sposób, że górna kondygnacja miała przeznaczenie typowo bojowe. Jedynie niewielką niszę pod szybem kopuły można było wykorzystać np. do składowania amunicji. Całe wyposażenie niezwiązane bezpośrednio z walką zgromadzono na dolnej kondygnacji. ściany boczne na dolnej kondygnacji były pogrubione o ponad 20 cm kosztem dostępnej przestrzeni użytkowej. W konsekwencji na dole jest mniej miejsca niż na górze.

Głównym uzbrojeniem obiektu były trzy ciężkie karabiny maszynowe wz. 30 Browning. Jeden z nich był umieszczony w pancernej, trzystrzelnicowej półkopule pozwalającej pokryć ogniem przedpole w zakresie 180°. Dwa dodatkowe karabiny umieszczone były w strzelnicach bocznych za pancerzami ściennymi. Każda z tych strzelnic pozwalała prowadzić ogień boczny w sektorze wynoszącym 60°. Zadaniem schronu bojowego była obrona przed możliwym atakiem z kierunku południowego i południowo-zachodniego. Schron nie brat udziału w walkach.

Obiekt zachował kolumnę na lawetę ckm w półkopule (typ ZO N38 1936) oraz oryginalne pancerze strzelnic bocznych, jednak brakuje drzwi pancernych, a wejście jest zasypane ziemią. W pancerzu półkopuły widoczne są ślady ostrzału z broni ręcznej w postaci wbitych pocisków, choć ich dokładna chronologia pozostaje nieokreślona. Układ pomieszczeń odpowiada rozwiązaniom zastosowanym w sąsiednim schronie nr 1 i schronie nr 3 tego punktu oporu.

Nasypy ziemne wokół obiektu są poważnie uszkodzone, co wraz z zasypanym wejściem czyni schron obecnie niedostępnym. Mimo to konstrukcja zachowała się w dobrym stanie, prezentując typowe rozwiązania fortyfikacyjne z okresu międzywojennego.

W wyniku ogólnej sytuacji na froncie oddziały obsadzające umocnienia OWS w nocy z 2 na 3 września 1939 roku zostały wycofane.

Informacje techniczne

• Data budowy: 1936 r.
• Typ wytrzymałości na ostrzał: "C-D" przednia część schronu odporność "D"
  • pojedyncze trafienie pociskiem: 220 mm
  • wielokrotne trafienie pociskiem: 155 mm tylna część
• schronu odporność "C"
  • pojedyncze trafienie pociskiem: 155 mm
  • wielokrotne trafienie pociskiem: 105 mm
• Grubość ścian i stropu:
  
  • strop: 120-140 cm
  • ściana czołowa: 160 cm
  • ściany boczne: 120 cm
  • ściana tylna: 100 cm
• Załoga: ok. 9 żołnierzy
• Wyposażenie:
  
  • ręczny wentylator
  • instalacja odsysania gazów prochowych
  • urządzenia łączności
  • prycze dla załogi
  • forteczny piecyk węglowy
• Uzbrojenie:
  • 3 x 7,92 mm ckm wz. 30 Browning
  • indywidualna broń piechoty typu: karabinki 7,92 mm kbk Mauser
  • granaty ręczne

Schemat schronu

Fot. Schemat schronu bojowego nr 2 punktu oporu "Bobrowniki".

Źródło: fortyfikacja.pl / Tablice informacyjne