Szpital Kliniczny im. Andrzeja Mielęckiego w Katowicach

Kamień węgielny pod budowę szpitala położono w 1895. Pierwszym właścicielem szpitala przy ówczesnej Emmastraße 34 była Górnośląska Spółka Bracka z Tarnowskich Gór. Środki pochodziły ze składek członków spółki. Będąc szpitalem zakładowym lecznica społeczna przyjmowała górników z kopalń: Eminencja, Kleofas, Ferdynand i Wujek oraz członków ich rodzin. Pierwszy budynek oddano do użytku w 1898 (dzisiaj siedziba kliniki nefrologii). Teren szpitalny miał obejmować 2 ha 77 arów. Kolejne budynki to budynek portierni i mieszkań pracowniczych, kasyno lekarzy, jednopiętrowy dom mieszkalny. Teren ogrodzono murem. Nowe inwestycje zaczęto realizować w 1908: budowę pawilonu chorób usznych, kostnicę, pawilon chirurgiczny, budynek administracji, podłączenie do sieci wodociągów miejskich. W 1910 zmodernizowano kotłownię i sieć centralnego ogrzewania. Większość lekarzy w tym okresie była narodowości niemieckiej. W czasie I wojny światowej część personelu wcielono do służby wojskowej. W szpitalu pracował członek Polskiego Komitetu Plebiscytowego dr Henryk Jarczyk. Po I powstaniu śląskim językiem urzędowym szpitala stał się język polski. W czasie II powstania w lecznicy mieścił się sztab Naczelnego Dowództwa Wojsk Sprzymierzonych na Górnym Śląsku gen. Jules'a Gratiera, stąd obecna nazwa ulicy Francuskiej. W 1923 do szpitala sprowadzono siostry ze Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo. Szpital liczył wówczas 357 łóżek. W następnych latach dobudowano szereg istniejących do dzisiaj oddziałów szpitalnych. Po 1939 w szpitalu pozostało tylko trzech polskich lekarzy, usunięte zostały siostry zakonne. W czasie II wojny światowej wzniesiono barak, w którym obecnie znajduje się kaplica szpitalna. 

Źródło: wikipedia.pl