Kościół pw. św. Mikołaja w Krzanowicach
Op-615/59
Zwany popularnie „Mikołaszkiem” lub „svatym Mikołaskem” kościół pw. św. Mikołaja jest świątynią filialną rzymskokatolickiej parafii pw. św. Wacława, która położona jest na terenie dekanatu Pietrowice Wielkie należącego do diecezji opolskiej, a która erygowana została w XIII w.
Późnobarokowa świątynia jest orientowana, tzn. jej prezbiterium zwrócono w kierunku wschodnim. Wieża kościelna przylega do korpusu głównego od strony zachodniej.
Wyposażenie wnętrza kościoła utrzymane jest w stylu barokowo-klasycystycznym. Ołtarz główny, prawdopodobnie przeniesiony z kościoła pw. św. Wacława, został poddany restauracji i konserwacji, którą w latach 2000–2001 wykonał Krzysztof Jeż z Żywocic koło Krapkowic. W ołtarzach bocznych, po lewej stronie, znajduje się obraz św. Anny nauczającej Marię, a po prawej – św. Józefa z Dzieciątkiem. Pochodzą one z XVIII w., być może były malowane przez Feliksa Weinholda z Raciborza. Na ścianach znajduje się czternaście stacji Drogi Krzyżowej autorstwa P. Bochenka, śląskiego malarza z XVIII w. Przy drzwiach do zakrystii podziwiać można klasycystyczną ambonę z baldachimem zwieńczonym rzeźbą baranka. Warte obejrzenia są także późnobarokowe rzeźby z XVIII w. przedstawiające Chrystusa Zmartwychwstałego, św. Jadwigę, św. Floriana, św. Elżbietę i Michała Archanioła.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Parafia krzanowicka istniała już w momencie uzyskania przez Krzanowice praw miejskich, co miało miejsce ok. 1265 r. Pierwsza wzmianka o istnieniu kościoła parafialnego pw. św. Wacława (patrona Czech i Diecezji Ołomunieckiej) pochodzi z 1288 r. Natomiast kościół pw. św. Mikołaja został wzniesiony w II poł. XVIII w. przez ówczesnego proboszcza Krzanowic – ks. Krzysztofa Kanię, wg legendy na miejscu istniejącej tutaj wcześniej kaplicy. Wkrótce po jego wybudowaniu, w 1762 r. pękło jego sklepienie. Remont przeprowadzono jednak dopiero w 1802 r., kiedy to poprzednie sklepienie zastąpiono nowym – drewnianym. Również wówczas świątynia została otoczona murem z cegły, w którym usytuowano cztery kapliczki. Niestety nie przetrwał on do czasów współczesnych, z uwagi bowiem na zły stan techniczny został rozebrany za zgodą Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w 1997 r. Jedynym po nim śladem jest zachowana brama z pilastrami, wyremontowana w 1998 r. Gruntowny remont świątyni miał miejsce w latach 1988–1991. W latach 90. przeprowadzono również renowacyjne prace wewnątrz kościoła.
Jeżeli chodzi o samą parafię, początkowo należały do niej miasto i wieś Krzanowice oraz inne okoliczne wioski, takie jak Bolesław, Borucin, Kuchelna, Samborowice, Strachowice i Rochów. W 1925 r. przyłączono do niej jeszcze wieś Pietraszyn. Obecnie do parafii należy jedynie miasto Krzanowice i wieś Krzanowice oraz wieś Pietraszyn. Ciekawostką jest fakt, iż do II wojny światowej parafia Krzanowice należała do czeskiej Diecezji Ołomunieckiej.
Patronujący kościołowi św. Mikołaj urodził się w Mirze na terenie dzisiejszej Turcji. Zasłynął jako cudotwórca, ratując żeglarzy i miasto od głodu. Na świat przyszedł jako długo oczekiwane dziecko. Po rodzicach odziedziczył duży majątek, który jednak zdecydował się przekazać w całości biednym. Wyróżniał się pobożnością i miłosierdziem. Mieszkańcy Miry wybrali go na swojego biskupa. Po życiu gorliwym i pełnym dobrych czynów, zmarł w połowie IV w., spontanicznie czczony przez wiernych. Św. Mikołaj zmarł ze starości. Jego ciało, które zaczęło wydzielać leczniczą mirrę, pochowano w Mirze Licyjskiej. Gdy Mirę opanowali Arabowie, kupcom włoskim udało się w 1807 r. zabrać jego relikwie i przewieźć do Bari w południowych Włoszech, gdzie znajdują się do dnia dzisiejszego w specjalnie zbudowanym ku jego czci soborze. Pomimo niewielu wiadomości na temat życia Świętego, jego postać jest jedną z najbardziej barwnych w hagiografii. Do dziś utrzymuje się zwyczaj składania podarunków w formie niespodzianki, choć obecnie zwyczaj ten jest często łączony z baśniową postacią Świętego Mikołaja. Na koniec warto dodać, iż św. Mikołaj jest czczony nie tylko w kościele zachodnim, ale i wschodnim, gdzie ze względu na przypisywane mu liczne cuda nazwany jest „Cudotwórcą”.
Źródło: peuk.fiiz.pl
