Centralne Muzeum Jeńców Wojennych w Łambinowicach

Centralne Muzeum Jeńców Wojennych w Łambinowicach-Opolu – muzeum założone w 1964 w Łambinowicach (niem. Lamsdorf) w celu dokumentowania i badania losów jeńców wojennych w czasie II wojny światowej, zabezpieczenia pozostałości po obozach jenieckich, które funkcjonowały w Lamsdorf w czasie wojny francusko-pruskiej, pierwszej oraz II wojny światowej i upamiętnienia zmarłych tam osób. Pierwotnie jako oddział Muzeum Śląska Opolskiego w Opolu, jednak już w 1965 stało się samodzielnym Muzeum Martyrologii Jeńców Wojennych w Łambinowicach (od 1973 Muzeum Martyrologii i Walki Jeńców Wojennych w Łambinowicach, od 1984 obecna nazwa).

Działalność

Muzeum jest wojewódzką instytucją kultury, zajmującą się problematyką jeniecką, w tym przede wszystkim niemieckim i radzieckim systemem jenieckim, a także niektórymi zagadnieniami z zakresu II wojny światowej oraz najnowszej historii Polski. Prowadzi działalność naukowo-badawczą, dokumentacyjną, wydawniczą, edukacyjną, wystawienniczą, upamiętniającą i konserwatorską.

W dniach 19-20 listopada 2015 roku Muzeum uroczyście obchodziło 50-lecie działalności. Z tej okazji otwarto jubileuszową wystawę „51/50”, odbyła się też międzynarodowa konferencja naukowa w Łambinowicach (70 lat po wojnie. Niemiecki i radziecki system jeniecki w badaniach naukowych) i panel dyskusyjny w Opolu (Co dalej? Muzea martyrologiczne w 70 lat po wojnie), a także koncert w Filharmonii Opolskiej, na którym znalazło się wykonanie „Kwartetu na Koniec Czasu” - utworu skomponowanego w 1940 roku przez francuskiego kompozytora Oliviera Messiaena podczas jego pobytu jako jeńca wojennego - w obozie Stalag VIII A w Görlitz (Zgorzelcu). Przy tej okazji muzeum zostało odznaczone Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Siedziby w Opolu

W budynku przy ul. Minorytów 3 mieści się dyrekcja muzeum oraz działy: Naukowo-Badawczy, Dokumentacji i Biblioteka, Administracji oraz Finansowo-Księgowy. Prezentowane są tu wystawy czasowe oraz wystawa stała pt. „Miejsce Pamięci Narodowej w Łambinowicach – dziedzictwo regionalne, narodowe, europejskie”.

Ulica Minorytów w Opolu znajduje się pomiędzy starym korytem Odry (Młynówką) a klasztorem minorytów (Zakonu Braci Mniejszych). Na pokazującej ten fragment miasta litografii, datowanej na rok 1680, na miejscu dzisiejszego muzeum widnieje niezabudowany plac, a jedynie w pobliżu mostu prowadzącego do opolskiego zamku widoczny jest jeden budynek. Nakreślona ponad pół wieku mapa pokazuje w tym miejscu Malzgasse (albo Malz Gasse), czyli „Zaułek Słodowy”, przy którym znajdowały się dwie słodownie oraz zlokalizowany pomiędzy nimi dom; nie można wszakże jednoznacznie stwierdzić, który z tych budynków znajdował się w miejscu dzisiejszego Muzeum.

30 maja 1739 roku wielki pożar strawił ²/3 zabudowy Opola, w tym kościół i klasztor minorytów oraz zabudowania Malzgasse. Po odbudowie, kilkadziesiąt lat później (pod koniec XVIII wieku), znajdowały się tu domy komunalne oraz jedna słodownia z przylegającym do niej miejskim aresztem. Później areszt zajął także budynek słodowni i funkcjonował tu aż do roku 1933. Niemieckie słowo oznaczające m.in. dyby lub (potocznie) więzienie, „kozę” (Stock) dało nazwę określeniu używanemu zarówno wobec samego budynku (Stockhaus), jak i od końca XIX w. zaułkowi (Stock Gasse, czasem jako „ulica” – Stockstraße). Po roku 1933 areszt miejski przekształcono w areszt Geheime Staatspolizei (Gestapo), i takie właśnie przeznaczenie miał ten budynek aż do końca II wojny światowej w 1945 r.

Po wojnie uliczce nadano pierwotnie nazwę „Staromiejskiej”, ale już w 1947 przemianowano ją na ul. Minorytów. W budynku dawnej słodowni i aresztu znajdowały się m.in. siedziba ORMO, ZBoWiD i Zieleni Miejskiej, a od dnia przekazania obiektu – 21 marca 1984 – przez prezydenta Opola na potrzeby Muzeum mieści się tu jego dyrekcja. W następnym roku rozpoczął się gruntowny remont budynku, podczas którego dodano doń jedną kondygnację. 17 marca 1989 obiekt oddano do eksploatacji, a dwa lata później wpisano go do Rejestru Zabytków Województwa Opolskiego. W latach 1995-1998 przeprowadzono rozbudowę w części posesji przylegającej bezpośrednio do ulicy, zyskując dla opolskiej siedziby muzeum powierzchnię wystawienniczą. Ostatnia rozbudowa przeprowadzona została w latach 2009-2010: obydwa budynki Muzeum połączone zostały od strony Młynówki nową galerią.

Siedziba w Łambinowicach

W zaadaptowanej na cele muzealne byłej komendanturze Wehrmachtu i budynku wartowni znajduje się Dział Oświatowo-Wystawienniczy oraz Dział Zbiorów i Konserwacji Centralnego Muzeum Jeńców Wojennych w Łambinowicach-Opolu. Prezentowane są tu wystawy stałe: „W niewoli niemieckiej”, „Obozy jenieckie w Lamsdorf/Łambinowicach 1870–1945”, „Jeńcy polscy w ZSRR” oraz wystawa w odrestaurowanym baraku na terenach poobozowych pt. „Radzieccy jeńcy wojenni w Stalagu 318/VIII F/344 Lamsdorf”. W najbliższym otoczeniu Muzeum w promieniu kilku kilometrów znajdują się unikatowe w skali europejskiej pozostałości po dawnej zabudowie poligonowej, relikty stalagów oraz cmentarze jenieckie (najstarsze groby pochodzą z okresu wojny francusko-pruskiej z 1871). Cały teren został już w 1968 wpisany do rejestru zabytków jako Pomnik Pamięci Narodowej. Od 2002 r. funkcjonuje jako Miejsce Pamięci Narodowej w Łambinowicach.

Muzealia
Zbiory Centralnego Muzeum Jeńców Wojennych w Łambinowicach-Opolu to gromadzone pieczołowicie przez lata pamiątki związane z jeńcami wojennymi, głównie z II wojny światowej. Należą do najcenniejszych i największych w Polsce. Liczą ponad 10 tys. obiektów. Są to przedmioty używane bądź wytworzone przez jeńców wojennych w czasie pobytu w niewoli, a także inne pamiątki w różny sposób z nimi związane, np. rzeczy należące do administracji i służby wartowniczej obozów jenieckich oraz przedmioty stworzone po wojnie w trosce o zachowanie pamięci o trudnym czasie niewoli.

Najstarsze obiekty pochodzą z I wojny światowej i dotyczą niemieckich obozów jeńców wojennych. Zasadniczym trzonem zbiorów muzeum są jednak zabytki z II wojny światowej. Większość z nich dotyczy żołnierzy polskich w niemieckim systemie jenieckim. Jest również duża liczba pamiątek z obozów internowania żołnierzy Wojska Polskiego w Rumunii i Szwajcarii. W kolekcji znajdują się ponadto nieliczne obiekty dotyczące niewoli obywateli polskich w ZSRR.

Archiwalia
Na zasób archiwalny Centralnego Muzeum Jeńców Wojennych w Łambinowicach-Opolu składają się dokumenty dotyczące jeńców wojennych (głównie polskich), przetrzymywanych w latach II wojny światowej w obozach jenieckich na terenie III Rzeszy, a także ZSRR i w obozach dla internowanych.

Zasób tworzą: trzy zespoły archiwalne – Wehrmachtauskunftstelle für Kriegerverluste und Kriegsgefangene (Biuro Informacyjne Wehrmachtu ds. Strat Wojennych i Jeńców Wojennych), Deutsches Rotes Kreuz. Präsidium (Niemiecki Czerwony Krzyż. Prezydium) i Środowisko Podchorążych byłych Jeńców Wojennych; cztery zbiory zamknięte – Środowisko byłych Jeńców Wojennych Obozu Dössel (Klub Dösselczyków), Zbiór Józefa Kobylańskiego, Akta Mirosława Zawodnego, Zbiór Edwarda Wolskiego oraz dwa zbiory otwarte – Materiały i Dokumenty, Relacje i Wspomnienia. Archiwum posiada ponadto mikrofilmy z dokumentacją z archiwów państwowych w Moskwie, Pradze i Freiburgu, cenną fototekę oraz wideo- i fonotekę, a także zbiór kartograficzny.

Źródło: wikipedia.pl