Pododcinek "Przeczyce" - 1. Fundament
Fundament schronu bojowego Pododcinka "Przeczyce" wchodzącego w skład Obszaru Warownego Śląsk.
Stan zachowania i charakterystyka obiektu
Do dziś na terenie Pododcinka „Przeczyce” przetrwał jedynie jeden fundament. Mógł to być jeden z kluczowych elementów całej pozycji. Czołowa ściana schronu ma długość około 16 metrów, co klasyfikuje go jako jeden z największych tego typu obiektów wzniesionych na terenie Śląska. Istnieje przypuszczenie, że mógł to być centralny tradytor artylerii polowej. Na uwagę zasługuje także nietypowa wielkość wylewki pod kopułę – jej średnica wynosi aż 7 metrów, co może sugerować plany zastosowania innego typu pancerza niż te dotychczas używane w regionie. Konstrukcyjnie jednak obiekt nie odbiega od schronów budowanych w na Pododcinku Niezdara.
Tło historyczne
Zajęcie Czechosłowacji przez III Rzeszę w marcu 1939 roku, będące efektem polityki tzw. „ładu monachijskiego”, wymusiło na Polsce zmianę koncepcji obrony zachodniej granicy. Dotychczas niedoceniane zagrożenie niemieckie stało się realne, co skłoniło Sztab Główny do podjęcia decyzji o intensyfikacji prac fortyfikacyjnych. Z uwagi na ograniczone środki finansowe i presję czasu, zdecydowano się na budowę prostych, polowych schronów piechoty, tzw. „urbanów”.
W tym kontekście na północnym skrzydle Obszaru Warownego powstała pozycja na Brynicy, rozpoczęto też budowę pozycji polowej „Nowa Wieś”. Następnym planowanym elementem był odcinek Targoszyce – Przeczyce.
Budowa i zniszczenie
W chwili wybuchu wojny budowa Pododcinka „Przeczyce” była dopiero na początkowym etapie. Gromadzono materiały, przygotowywano teren, wylano kilka fundamentów. Niestety, do naszych czasów przetrwały jedynie nieliczne ślady tych działań. Już w czasie wojny Niemcy wybudowali w tym rejonie fragment własnej linii obronnej „b-2”, częściowo niszcząc wcześniejsze polskie umocnienia. Kolejne zniszczenia przyniosły walki z Armią Czerwoną w 1945 roku, a później – rozbudowa cywilna okolicy. Brakuje też polskiej dokumentacji technicznej punktu oporu, co utrudnia jego dokładną rekonstrukcję. Mimo to badania terenowe prowadzone kilkanaście lat temu przez J. Sadowskiego, A. Brysia i K. Mrówkę pozwoliły na odnalezienie dwóch fundamentów.
Źródło: fortyfikacja.pl
