Kościół pw. św. Józefa Robotnika w Rybniku

Już w XIX wieku miały miejsce pierwsze próby osiedlenia się franciszkanów w Rybniku. Osobą, która podjęła się tego zadania był ks. Edward Bolik. Wykupił on teren w okolicach parafii Matki Bożej Bolesnej. Rozpoczęto nawet przygotowania do budowy nowego kościoła, jednak sprzeciw władz kościelnych i państwowych i śmierć księdza Edwarda Bolika przekreśliły te plany. 21 grudnia 1921 roku odbyło się w Nysie zebranie delegatów Prowincji św. Jadwigi Zakonu Braci Mniejszych, na którym podjęto uchwałę o erygowaniu w Rybniku nowego klasztoru. Sposób w jaki osiedlili się franciszkanie w Rybniku wykraczał poza przyjętą dotychczas tradycję powoływania do życia nowych domów zakonnych. Dotychczas odzyskiwano klasztor wcześniej już należący do franciszkanów, albo fundator klasztoru wychodził z konkretną propozycją. Bywało też i tak, że do osiedlenia franciszkanów w danej diecezji zachęcał tamtejszy biskup. Tutaj natomiast inicjatywa założenia klasztoru wyszła ze strony samych zakonników.

Przed zbudowaniem nowego kościoła stworzono na potrzeby lokalnej ludności, na mocy zezwolenia z kurii wrocławskiej oratorium modlitewne, które zostało poświęcone 5 marca 1922 roku. Pierwszą mszę odprawił o. Alban Sobota OFM. Planowano jednak budowę nowego, większego kościoła. Po uzyskaniu zgody władz prowincji franciszkańskiej budowę rozpoczęto 1 czerwca 1937 roku. Po sześciu miesiącach zakończono pracę przy wznoszeniu kościoła. 19 grudnia 1937 roku prowincjał Michał Porada OFM dokonał poświęcenia kościoła. 12 września 1941 roku przy kościele powstała kuracja św. Józefa w Rybniku w granicach od: ul. Nacyńskiej od strony Niedobczyc i Chwałowic, od ul. Hallera do ul. Raciborskiej numery nieparzyste, a 16 grudnia 1941 roku włączono dzielnicę Maroko. Pierwszym proboszczem został o. Rafał Biekiersz OFM.

Źródło: wikipedia.pl