Obrotowa wieża artyleryjska K-Bg-S 12

Obrotowa wieża artyleryjska K-Bg-S 12 to jeden z najbardziej imponujących i zaawansowanych technicznie elementów Twierdzy Hůrka w Králíkach. Obiekt został zaprojektowany jako centralny punkt ogniowy całego systemu, zdolny do prowadzenia zmasowanego ostrzału w promieniu kilkunastu kilometrów. Położony jest na odkrytym szczycie wzgórza, około 100 metrów za główną linią obrony, między schronami KS 10 a KS 13.

Wieża miała być zwieńczeniem ogromnego kompleksu podziemnych umocnień, który w latach 30. XX wieku stanowił dumę czechosłowackiej inżynierii wojskowej.

Budowa i konstrukcja

Obiekt K–S 12 „Na wzniesieniu” (cz. "Na kótě") zbudowano z niezwykłą precyzją i solidnością. Jego betonowanie trwało od 23 do 30 marca 1938 roku, a w tym czasie zużyto aż 2620 m³ betonu. W centrum obiektu znajdował się okrągły szyb o głębokości około 11 metrów i średnicy 7 metrów, w którym planowano umieścić obrotową, chowaną wieżę artyleryjską – najbardziej skomplikowany, potężny i kosztowny element uzbrojenia całego systemu czechosłowackich fortyfikacji.

W 1938 roku w zakładach Škoda w Pilźnie powstały dwa pierwsze egzemplarze tej wieży spośród 14 planowanych. Każda z nich była arcydziełem ówczesnej technologii wojskowej, stanowiąc przykład niezwykłego połączenia stali, mechaniki i precyzyjnej inżynierii.

Potężne parametry techniczne

Wieża artyleryjska K-Bg-S 12 ważyła ponad 440 ton. Na tę masę składało się:

• 120 ton części ruchomej,
• 120 ton przeciwwag,
• 180 ton pancerza i pozostałych elementów konstrukcyjnych.

Części wystające z dachu bunkra wykonano z najwyższej jakości stali pancernej i żeliwa, zdolnych wytrzymać najcięższy ostrzał artyleryjski oraz bombardowania lotnicze.

Uzbrojenie wieży stanowiły dwie haubice kal. 10 cm o zasięgu 11 950 metrów i szybkostrzelności od 15 do 20 strzałów na minutę. W planach przewidziano zapas aż 12 000 sztuk amunicji, co czyniło z niej główną i najgroźniejszą broń Twierdzy Hůrka.

Dzięki temu systemowi forteca mogła kontrolować obszar o powierzchni ponad 440 km², wspierając ogniem sąsiednie twierdze — Adam i Bouda. Niestety, ze względu na przerwanie budowy w 1938 roku, wieża nigdy nie została w pełni uzbrojona i oddana do służby.

Wnętrze i zaplecze techniczne

Pod wieżą znajdował się rozległy system pomieszczeń technicznych i zapasowych. W podziemiach ulokowano magazyn amunicji M2, którego układ był zbliżony do tego w bunkrze artyleryjskim, choć nieco zmodyfikowany. Szyb windy był wspólny ze schodami, a po obu stronach znajdowały się pomieszczenia techniczne: maszynownia, prostowniki prądu oraz szatnia.

Wejście na antresolę wymagało pokonania aż 297 schodów, co świadczy o ogromnej skali konstrukcji. Od poziomu wejścia do najwyższego punktu wieży różnica wysokości przekraczała 50 metrów.

Na górnym piętrze znajdował się magazyn amunicji M3, mogący pomieścić około 800 granatów kal. 10 cm, a także pomieszczenia przygotowawcze do obsługi haubic. Niżej ulokowano kwatery załogi, sanitariaty, pomieszczenia dowódcy i magazyny. Jeszcze niżej znajdowało się miejsce, gdzie łuski po wystrzelonych nabojach spadały po specjalnej rynnie.

Wieżę miało obsługiwać 56 żołnierzy, co pokazuje, jak skomplikowana była jej struktura i proces obsługi.

Obrotowa wieża dziś

Obecnie szyb wieży artyleryjskiej K-Bg-S 12 jest zamknięty żelbetową płytą, w przeciwieństwie do obiektu w Twierdzy Bouda, gdzie zachował się w oryginalnej formie. Mimo to miejsce to wciąż przyciąga miłośników historii i techniki militarnej z całej Europy.

Zwiedzając Twierdzę Hůrka, można zobaczyć pozostałości po szybie wieżowym, a także zejść do podziemnych części obiektu, w których zachowały się oryginalne korytarze, schody i pomieszczenia techniczne. To fascynująca podróż do czasów, gdy Czechosłowacja przygotowywała się do wojny z Niemcami, stawiając na nowoczesność, inżynieryjną precyzję i potęgę militarną.