Kolegiata Najświętszej Maryi Panny Królowej Świata w Stargardzie

Nr w rejestrze zabytków:
275 z dnia 22.02.1958 r.
Data powstania obiektu: 1292 r.

Kolegiata Najświętszej Maryi Panny Królowej Świata w Stargardzie – kościół, jeden z najcenniejszych zabytków Pomorza Zachodniego i jedna z najznakomitszych świątyń gotyckich w zlewisku Morza Bałtyckiego, oddziałująca na liczne realizacje w regionie; kościół zamyka od strony południowej wschodnią pierzeję Rynku Staromiejskiego. Bryła kolegiaty widoczna jest ze wszystkich prowadzących do miasta dróg. W krajobrazie Stargardu porównywalna z nią pod względem wysokości jest jedynie wieża kościoła św. Jana — trzecia co do wysokości w województwie, po archikatedrze szczecińskiej i kościele w Chojnie. Wieża kolegiaty NMP, ze swoją wysokością 83,5 metra, zajmuje natomiast dziewiętnaste miejsce w kraju i piąte w województwie. Ze względu na okazałą bryłę, kościół zwany jest często (nieprawidłowo) katedrą.

Kolegiata Najświętszej Marii Panny jest usytuowana w południowo-wschodnim narożniku Rynku Staromiejskiego, jest orientowana zgodnie ze średniowiecznymi zasadami – prezbiterium zwrócone ku wschodowi. Wzniesiona została z cegły na fundamentach z ciosów granitowych. Zbudowana na planie wydłużonego prostokąta zamkniętego od wschodu wielobocznie. Całkowita długość kościoła wynosi 79,5 m, szerokość 37,8 m, wysokość nawy 32,5 m, (jest to najwyżej sklepiony kościół w Polsce).

Świątynia niemal w całości jest budowlą średniowieczną, wznoszoną etapami od końca XIII wieku do końca XV w. W wyniku długo trwającej budowy pierwotny kościół (z przełomu XIII i XIV wieku) halowy, bezwieżowy, z jedną nawą prezbiterium uzyskał na przełomie XIV i XV wieku kształt dwuwieżowej bazyliki z prezbiterium otoczonym nawą obejścia i wieńcem kaplic przy obejściu i nawach bocznych. Najokazalszą bryłę otrzymała Kaplica Mariacka założona po północnej stronie obejścia w formie wysuniętego poza lico murów ośmioboku, przykrytego odrębnym, namiotowym dachem. Po przeciwnej, południowej stronie powstała prostokątna zakrystia z Kaplica Anielską na piętrze.

Podziały elewacji i ścian wewnętrznych poszczególnych partii kościoła; prezbiterium, korpusu nawowego, kaplic przy nawach bocznych i wież są zróżnicowane. Odmienne sposoby opracowania ścian, okien, filarów, sklepień i detali architektonicznych partii budowli wynikają z długiego procesu ich wznoszenia, oraz są odbiciem przemian w rozwoju architektury na Pomorzu.

Rzeźby
Z rzeźbiarskiego wyposażenia kościoła do naszych czasów przetrwały fragmentarycznie zachowane:

  • reliefowa strefa kapitelowa w północnym portalu wieży północnej. Obecne umiejscowienie tej strefy jest wtórne - pierwotnie znajdowała się ona najprawdopodobniej w głównym portalu świątyni. Strefa ma formę fryzu składającego się z szeregu scen zaczerpniętych z Księgi Rodzaju. Są to: Stworzenie Adama i Ewy, Grzech pierworodny, Wygnanie z raju. Wszystkie te sceny znajdują się na prawej stronie portalu. Scen znajdujących się po lewej stronie portalu (ze względu na ich duże uszkodzenie) nie udało się jednoznacznie zinterpretować. Prosta, niekiedy nieporadna forma płaskorzeźb pozwala sądzić iż dzieło to powstało w XIII w.
  • tablica fundacyjna na zachodniej elewacji wieży północnej. Tablica jest w znacznym stopniu zniszczona. Przedstawia Marię i klęczącego przed nią fundatora z modelem kościoła. Tablica wykonana została ze sztucznego kamienia w XIII w.
  • ceramiczne główki na elewacji kaplicy mariackiej oraz we wnętrzach kaplic po północnej stronie nawy bocznej . Pierwsze tego typu dekoracje stargardzkiego kościoła powstały w XV w. Główki przedstawiają postacie zarówno mężczyzn jak i kobiet. Często mają charakter uproszczony lub fantastyczny. Z zachowanych do dnia dzisiejszego główek niewiele ma średniowieczny rodowód. Większość powstała w wieku XIX podczas prac konserwatorskich.

Polichromie
Malowidła zachowały się w:

  • zakrystii. Polichromia pochodzi z XV w. i zachowała się tylko na części jednej ze ścian. Przedstawia Chrystusa w Tłoczni Mistycznej. Malowidło jest słabo czytelne.
  • kaplica Trzech Króli
  • kaplicy Trzech Króli. Polichromie pochodzą najprawdopodobniej z pierwszej połowy XVIII w. Pośród barokowych muzykujących aniołów i małżowinowego ornamentu przedstawione zostały personifikacje Życia (postać młodego mężczyzny po lewej stronie okna) i Śmierci (siedzący kościotrup). Polichromie, choć utraciły swój dawny blask są dość dobrze czytelne.
  • kaplica Gröninga
  • kaplicy Piotra Gröninga - burmistrza Stargardu w XVI w. Polichromie zachowały się w dobrym stanie na wszystkich 3 ścianach kaplicy. Na ścianie północnej (bocznej, lewej) przedstawiono proroctwo Ezechiela i zapowiedź Sądu Ostatecznego. Na ścianie wschodniej, po lewej stronie - wstających z grobu zmarłych oraz (w głębi) scenę bitwy lub turnieju. Po prawej stronie ściany wschodniej przedstawiono wizerunek Drabiny Jakubowej wraz z Jakubem lejącym olej na kamień. Tło tej sceny stanowi panorama miasta Betel. Na ścianie południowej kaplicy przedstawiono Józefa Egipskiego przyjmującego podziękowania od uratowanych od klęski głodu Egipcjan.
  • kaplicy Mildenitzów. Polichromie pokrywają wszystkie ściany i sklepienia kaplicy - są jednak słabo czytelne. Na ścianie frontowej kaplicy przedstawiono koronację Matki Bożej. Kompozycja (przedzielona oknem) składa się z dwóch głównych postaci przedstawionych w pozycji siedzącej: Maryi i tronującego Jezusa (z berłem i koroną). Na sklepieniu przedstawiono wizję Sądu Ostatecznego, a na podłuczu wizerunki Panien Mądrych i Głupich. Na południowej ścianie bocznej kaplicy zachowały się fragmenty polichromii Narodziny Jezusa, a na północnej Zaśnięcie Maryi
  • polichromie wnętrza świątyni. Obecne polichromie pochodzą z początku XX w. Zostały one wykonane na podstawie odkrywek dokonanych przez Denekego. Polichromie nawiązują do barokowego wystroju malarskiego świątyni z uwzględnieniem również wcześniejszego, gotyckiego okresu.

Z zespołów witraży z 1911 wykonanych przez Linnemana z Frankfurtu nad Menem pozostało osiem witraży, z czego pięć w stanie dobrym.

Ołtarze

Z wyposażenia ruchomego przetrwał drewniany, barokowy ołtarz główny, ufundowany w 1663 przez stargardzkiego mieszczanina, Krzysztofa Püttmanna. W predelli przedstawiono Ostatnią Wieczerzę. W retabulum pierwotnie znajdował się obraz Zdjęcie z Krzyża ufundowany w 1713. Na początku XX w. jego miejsce zajął obraz szczecińskiego malarza Henryka Rehtela Chrystus przed Piłatem wzorowany na sztychu Rembrandta. W zwieńczeniu przedstawiono wizerunek Chrystusa Zmartwychwstałego pochodzący najprawdopodobniej z XVII w. Po bokach umieszczono figury Maryi oraz św. Jana. Ołtarz wieńczy monumentalny krucyfiks z medalionami Ewangelistów.

Znajdujące się w kościele ołtarze boczne zostały zmontowane po 1945 z pochodzących z pierwszej połowy XVIII wieku epitafiów.

Ambona pochodzi z 1683 roku. Posiada dekorację oraz formę charakterystyczną dla rzemiosła snycerskiego Pomorza Zachodniego drugiej połowy XVII wieku. Ambona pierwotnie wsparta była na postaci Mojżesza trzymającego tablice z dziesięciorgiem przykazań, obecnie zdemontowanej. Czasza dekorowana jest postaciami czterech ewangelistów. Baldachim zwieńczony jest postacią anioła i dekorowany motywami roślinnymi. Całość ambony utrzymana jest w tonacji czerni z elementami bieli i złoceniami.

Oprócz ołtarzy, z XVIII-wiecznego wyposażenia kościoła zachowały się jeszcze dwa drewniane architektoniczne obramowania wejść do kaplic; starsze z nich (z początku XVIII wieku) znajduje się obecnie przy wejściu do południowej kruchty podwieżowej.

Przynależność administracyjna
Od początku istnienia roku świątynia należała do biskupstwa kamieńskiego kościoła katolickiego. W 1303, przy Kościele Mariackim powołano jeden z pięciu w diecezji archidiakonatów. W 1534 sejm trzebiatowski zdecydował o przyjęciu Pomorzu nauki protestanckiej jako religii państwowej. Po wprowadzeniu reformacji biskupstwo Pomorskiego Kościoła Ewangelickiego. W latach 1945 - 1957 kościół stanowił własność Państwa Polskiego. Po wykonaniu zabezpieczenia wieży, świątynia służyła jako magazyn materiałów budowlanych. Po ponownym erygowaniu kościoła w 1957 roku przez prymasa Wyszyńskiego świątynia powróciła do kościoła katolickiego - pod zwierzchnictwo Administracji Apostolskiej w Gorzowie. W 1972 roku wraz z ustanowieniem nowego biskupstwa - szczecińsko-kamieńskiego kościół znalazł się w jego administracji. W 1992 diecezję podniesiono do rangi archidiecezji. W 1995 abp Marian Przykucki podniósł farę do godności kolegiaty, ustanawiając przy niej kapitułę stargardzką. Dziś kościół jest także siedzibą dziekana dekanatu Stargard-Wschód.

Źródło: wikipedia.pl

Z badań archeologicznych wynika, że gród w Stargardzie istniał z pewnością już w X wieku w rejonie dzisiejszej baszty Białogłówki. Zarówno gród jak i podgrodzie, były otoczone wałami ziemno drewnianymi. Od strony północno-wschodniej oprócz wałów dostępu do grodu dodatkowo broniła rzeka Ina.

W drugiej połowie XIII wieku na mocy lokacji zarówno magdeburskiej (1243) jak i lubeckiej (1292) obwałowania ziemno-drewniane zastąpiono kamienno ceglanymi. Mury otaczały teren obecnego Starego Miasta. Ten etap budowy murów zakończono w 1298 roku. Najlepiej zachowanymi fragmentami murów z tego okresu znajdują się w okolicy bramy Pyrzyckiej. Zbudowane są one z kamieni polnych układanych warstwami i zwieńczonych cegłą. Ich wysokość sięga do 6 m.

Od początku XV wieku do połowy XVI ze względu na zagrożenie ze strony Brandenburgii oraz wprowadzenia broni palnej stare mury wymagały modernizacji. Mury podwyższono nadbudowaniem z cegły, a niektóre odcinki całkowicie przebudowano. Łączna długość wynosiła 2260 m.

W ciągu obwarowań wzniesiono 45 czatowni (trzypoziomowe dobudówki, wystające za ciąg murów), których parter stanowił arsenał, I piętro miejsce dla załogi, II piętro przeznaczone było do obserwacji i obstrzału.

W tym samym czasie prowadzono dalszą rozbudowę bram. Dobudowano do nich przedbramia (w których skąd wchodziły: gardziel, grama środkowa i barbakan). Na zewnątrz muru dostęp do miasta uniemożliwiały głębokie fosy, wały palisadowe oraz Ina. W XVI wieku Stargard należał do najlepiej obwarowanych grodów w Księstwie Pomorskim.

W XIX wieku mury straciły charakter obronny to też rozebrano ponad 50% obwałowań (pozostawiono kilka odcinków o łącznej długości 1040 m). Wały obniżono, zasypano fosy i utworzono na nich parki.

Źródło: wikipedia.pl

Legenda o wieżach stargardzkiej kolegiaty

Nikt nie potrafił odpowiedzieć na pytanie, dlaczego stary gotycki kościół Mariacki w Stargardzie ma dwie wieże, ale tylko jedna z nich — północna — jest wielka i okazała, a druga — południowa — niższa, widać wyraźnie, że nieukończona.

Według legendy, spory na temat, jaki ma być kościół Mariacki i jakie mają być jego wieże, wybuchały jeszcze przed rozpoczęciem jego budowy w końcu XIII wieku. W owym czasie Pomorzem władali książęta z dynastii Gryfitów. Rajcowie byli zgodni tylko w kwestii, że ma to być kościół tak wielki i wspaniały, aby budził zazdrość mieszkańców Szczecina, a nawet Poznania. Kiedy jednak zaczęto dyskutować ile kościół ma mieć wież, radni się podzielili i doszło do niesamowitej wrzawy; burmistrz z trudem kierował obradami.

Najstarszy wiekiem rajca — Łukasz, przewodnik bractwa kościelnego — oświadczył:

Jeden jest Bóg na niebie i jeden papież, jego namiestnik na ziemi, więc i kościół powinien mieć jedną wieżę, ale strzelistą i wysoką, tak by modły mogły prędzej dolecieć do nieba.

Kiedy zdawało się, że wszyscy zaakceptowali jego wypowiedź, głos zabrał gruby, czerwony na twarzy kupiec, rajca Henryk, który miał swoje składy sukna w Hamburgu i Bremie:

Dobrze prawi nam Łukasz, ale to jeszcze nie cała prawda, wszak wiemy, że na świecie dwóch mamy władców – papieża w sprawach kościelnych i cesarza w sprawach świeckich, zatem jedną wieżę poświęćmy papieżowi, a drugą cesarzowi.

Jeszcze inni, a wśród nich największy raptus, starszy cechu szewców — Krzych Dratwa, byli za tym, aby zamiast cesarzowi, jedną wieżę poświęcić księciu:

wszak on jest nasz i mieszka bliżej.

Dzień zbliżał się ku zachodowi, a zgody nie było.

Kościół jednak zaczęto budować i po latach wzniesiono wysoką wieżę północną i nazwano ją papieską. Jako druga miała być podwyższona wieża cesarska, ale wtedy w Europie rozgorzała wojna między cesarzem a papieżem o prymat rządów nad światem i nie wiadomo było kto zwycięży. Wieży południowej nie wzniesiono także dlatego, że w architekturze nastała moda na jedną wieżę w kościołach.

Źródło: wikipedia.pl

Zaktualizowano 3 miesiące temu

Dane teleadresowe

Bolesława Krzywoustego 12
73-110 Stargard
Tel. kom.: 535 124 768
place
53.3367799996446, 15.0467848777771Skopiowano do schowka
N53º20'12.408", E15º2'48.426"Skopiowano do schowka

Cechy i udogodnienia

Parking
Miejsce/obiekt w pobliżu którego istnieje możliwość płatnego lub bezpłatnego zaparkowania samochodu.
Możliwość zwiedzania
Miejsce/obiekt, który jest udostępniany do zwiedzania.
Ogólnodostępny
Obiekt ogólnodostępny dla wszystkich w określonych dniach i godzinach. (np. instytucja publiczna lub kościół czynne w określonych godzinach).
Wstęp bezpłatny
Kościół rzymskokatolicki

Inne w kategorii: Sakralne To najbliższe atrakcje w tej samej kategorii.

Korzystając z tej strony akceptujesz, że w Twoim urządzeniu końcowym zostaną zainstalowane pliki cookies, które umożliwiają nam świadczenie usług. Brak zgody na pliki cookies oznacza, że pewne funkcjonalności strony mogą być niedostępne. Pamiętaj, że zawsze możesz zmienić te ustawienia. Więcej informacji znajdziesz w Polityce Cookies.