Muzeum Narodowe we Wrocławiu
Muzeum Narodowe we Wrocławiu (MNWr) – jedno z głównych muzeów Wrocławia i Dolnego Śląska. Zbiory muzeum obejmują przede wszystkim malarstwo i rzeźbę, ze szczególnym uwzględnieniem sztuki całego Śląska. Składa się z gmachu głównego i trzech oddziałów.
Budynek
Obecny gmach muzeum powstał w latach 1883–1886 w stylu późnego neorenesansu, według projektu Karla Friedricha Endella, jako siedziba Zarządu Prowincji Śląskiej. Budynek ucierpiał częściowo w trakcie II wojny światowej. Po jej zakończeniu został poddany odbudowie, a później przystosowaniu do celów muzealnych w latach 1946–1947. Od tego czasu mieści się w nim siedziba Muzeum Narodowego.
Otoczenie budynku
Rzeźba Alegoria rybołówstwa Christiana Behrensa z 1883 przed Muzeum Narodowym
Obiekt znajduje się tuż nad brzegiem Odry przy bulwarze Xawerego Dunikowskiego i pl. Powstańców Warszawy. W jego otoczeniu znajduje się wiele rzeźb. Przy wejściu głównym do gmachu ustawiono brązowe posągi przedstawiające dwóch wielkich artystów renesansu Albrechta Dürera i Michała Anioła dłuta Augusta Hertla. Przy południowo-zachodnim narożniku budynku stoi rzeźba Alegoria rybołówstwa Christiana Behrensa. Od strony rzeki znajduje się ponadto grupa rzeźb Rycerze króla Artura Magdaleny Abakanowicz.
Zbiory
Zbiory Muzeum Narodowego we Wrocławiu liczą obecnie ponad 200 000 obiektów reprezentujących wszystkie dziedziny sztuki. Trzon kolekcji tworzą artefakty głównie z obszaru Wrocławia i Dolnego Śląska, a znaczna część z nich pochodzi ze zbiorów dawnych muzeów niemieckich. Znajdują się tu także dzieła sztuki przekazane w 1946 roku z lwowskich galerii sztuki przez ówczesne władze ZSRR. Dzięki regularnie prowadzonym zakupom dzieł malarstwa, grafiki, rzeźby i rzemiosła artystycznego wciąż się ona powiększa, dzięki temu wrocławskie zbiory należą do najliczniejszych i najbardziej różnorodnych w kraju.
Obecnie ekspozycja w gmachu głównym jest podzielona na sześć galerii stałych. Do 2018 istniała zamiast galerii „Cudo-twórcy” wystawa dzieł sztuki współczesnej, która jednak w większości jest prezentowana w oddziale Pawilonie Czterech Kopuł.
Źródło: wikipedia.pl
Do zakończenia II wojny światowej
Poprzednikami Muzeum Narodowego we Wrocławiu w XIX wieku i do 1945 było utworzone w 1815 r. Królewskie Muzeum Sztuki i Starożytności (Königliches Museum für Kunst und Altertümer), powstałe w 1880 Śląskie Muzeum Sztuk Pięknych (Schlesisches Museum der Bildenden Künste) oraz utworzone w 1899 Śląskie Muzeum Rzemiosła Artystycznego i Starożytności (Schlesisches Museum für Kunstgewerbe und Altertümer). Podczas II wojny światowej część zbiorów wywieziono z Wrocławia i zabezpieczono, duża ich część podczas wojny uległa zniszczeniu lub rozproszeniu względnie uległa grabieży po wojnie przez wojska radzieckie i szabrowników.
Po II wojnie światowej
Po II wojnie światowej, kiedy Wrocław znalazł się w granicach Polski, podjęto decyzję o utworzeniu nowego muzeum, polskiego w charakterze, które powołano 1 stycznia 1947. Wobec zniszczenia lub poważnego uszkodzenia budynków dawnych muzeów siedzibą Muzeum stał się budynek przy obecnym pl. Powstańców Warszawy. Muzeum otwarto dla publiczności 11 lipca 1948. Instytucja ta kilkakrotnie zmieniała nazwę. Zapoczątkowała swą działalność jako Muzeum Państwowe, w 1950 zmieniono nazwę na Muzeum Śląskie (co określało profil jego działania), a w 1970 r. zostało podniesione do rangi Muzeum Narodowego.
Od roku 1983 do końca 2013 roku Muzeum Narodowym kierował Mariusz Hermansdorfer, a od początku 2014 – Piotr Oszczanowski.
Źródło: wikipedia.pl
