Muzeum Przyrodnicze we Wrocławiu

Muzeum Przyrodnicze we Wrocławiu, Muzeum Przyrodnicze Uniwersytetu Wrocławskiego – muzealna instytucja naukowo-badawcza we Wrocławiu, założona w 1814 roku z inicjatywy prof. Johanna Ludwiga Christiana Gravenhorsta, który został jej pierwszym dyrektorem.

Placówka jest obecnie jedną z jednostek Wydziału Nauk Biologicznych Uniwersytetu Wrocławskiego. We wrocławskim muzeum znajduje się około 2,5 mln okazów zwierząt i ok. 0,5 mln okazów roślin, z czego wystawianych jest 3140 okazów zoologicznych i 600 botanicznych. Niektóre eksponaty wypożycza się – na prawach wzajemności – innym placówkom badawczym, z wyjątkiem tzw. holotypów, czyli okazów stanowiących wzorzec nazwy danego gatunku zwierzęcia lub rośliny, nadanej przez jego odkrywcę. W klasyfikacji placówek naukowych Komitetu Badań Naukowych posiada ono najwyższą kategorię – A.

Ekspozycja

Czynne są cztery wystawy tworzące największą ekspozycję przyrodniczą w Polsce: „świat zwierząt”, „świat roślin”, „układ kostny kręgowców” oraz „owady i człowiek”.

Szczególnie imponujący jest jedyny w Polsce niemal kompletny szkielet płetwala błękitnego (Balaenoptera musculus) – młodego osobnika mierzącego ponad 14,5 m długości. Zwracają uwagę okazy wymarłych zwierząt, m.in. wilka workowatego (Thylacinus cynocephalus), papugi karolińskiej (Conuropsis carolinensis), czajki czarnoskrzydłej (Vanellus macropterus), kurobroda różnodziobego (Heterolocha acutirostris) i alki olbrzymiej (Alca impennis).

Wystawa botaniczna jest jedyną tego typu w Polsce. Składa się z blisko 500 gatunków roślin należących do wszystkich grup systematycznych. Do najcenniejszych i najbardziej interesujących obiektów możemy zaliczyć dużą kolekcję szyszek roślin nagozalążkowych, pień welwiczji przedziwnej (Welwitschia mirabilis), kłodzina sagowca oraz niewielką kolekcję palm (m.in. owoc lodoicji seszelskiej).

Na wystawie poświęconej układowi kostnemu kręgowców ilustrującej zależności między budową i funkcjonowaniem szkieletu możemy zobaczyć 66 kompletnych szkieletów różnych zwierząt, m.in. ryb chrzęstnoszkieletowych i ryb kostnoszkieletowych oraz przegląd ssaków morskich, szkielety szczerbaków oraz ekspozycję czaszek. Do najcenniejszych eksponatów należą: czaszka tura (Bos primigenius) i kompletny szkielet wymarłego jelenia olbrzymiego (Megaloceros giganteus), którego poroże ma rozpiętość dwóch metrów i waży kilkadziesiąt kilogramów. Ten eksponat pozyskano jeszcze przed I wojną światową. Wydobyto go z torfowisk Irlandii. Poza ssakami pokazane są również szkielety gadów, m.in. krokodyla nilowego (Crocodylus niloticus), anakondy zielonej (Eunectes murinus), czy żółwia lamparciego (Psammobates pardalis). Ekspozycja poświęcona owadom prezentuje m.in. największe i najmniejsze owady, przykłady wspaniałego ubarwienia, najgroźniejsze „szkodniki” itp. Wystawiono muchę tse-tse, przenoszącą śpiączkę afrykańską oraz Danaus plexippus – gatunek amerykańskiego wędrownego motyla, którego oznakowano, dzięki czemu wiadomo, że w ciągu 129 dni przeleciał ponad trzy tysiące kilometrów.

Źródło: wikipedia.pl