Twierdza Zamość - Bastion VII w Zamościu

Bastion VII projektu Bernardo Morando, ukończony przed 1618 r. był wkrótce modernizowany przez Andrea dell’Aqua (1618-23). W_ koncu XVII w. Jan Michał Link uzupełnił bastion o nadszaniec ziemny oraz murowane słoniczoło. Największa jednak była modernizacja umocnień frontu wschodniego, rozpoczęta przez płk Jean-Baptiste’a Malleta w1809 r. i kończona przez tego samego fortyfikatora już jako gen. Jana Chrzciciela Mallet-Malletskiego w latach dwudziestych XIX w. Przebudowano gruntownie kazamaty bastionu, wprowadzono galerie strzelnicza, a w latach 1825-27 w tylnej części bastionu wybudowano potężny nadszaniec, mieszczący na trzech kondygnacjach wielkie działobitnie, a od strony miasta koszary. Nadszaniec jest jednym z nielicznych dzieł obronnych twierdzy, które bez istotnych uszkodzeń przetrwało do naszych czasów. W czasie kasacji twierdzy mury skarpowe i kazamaty bastionu zostały całkowicie wysadzone i w znacznym stopniu splantowane, tak, że wielki nadszaniec stał na niemal równym terenie, nie przypominającym w żaden sposób fortyfikacji bastionowej. Tym większe znaczenie miała odbudowa bastionu w latach 1977-84. Po serii badań bastion został odbudowany w fazie pochodzącej z połowy XIX wieku, jednak z zaznaczeniem poprzednich faz przebudowy. Mimo, że odbudowa była niepełna – bastion i jego kazamaty zaczęły spełniać doniosłą rolę kulturalną, jako symbol odtwarzanego, fortecznego Zamościa.

Efektem działania zrealizowanego w ramach projektu „Zamość miasto UNESCO, Pomnik Historii RP produktem turystycznym polskiej gospodarki” jest rekompozycja przedpola Bastionu VII do stanu parkowego, umożliwiającego percepcję bastionu. Ponadto wykonana została rekonstrukcja profilu fosy bastionu, porządkowanie zieleni, uczytelnienie pilastego narysu przedstoku (równi ogniowych tzw. „enwelopy” – czyli najbardziej zewnętrznego ciągu fortyfikacji), korekta nasadzeń i dzikiej zieleni.

Źródło: twierdza.zamosc.pl