Zabytkowy zespół osady rybackiej w Jastarnii

Najstarsze ślady zamieszkania przez człowieka na terytorium Jastarni pochodzą z I w. p.n.e. Jastarnia (Osternäs) pojawia się w źródłach po raz pierwszy w 1378 r. przy okazji wystawienia przez Krzyżaków przywileju dla pobliskiego Helu.

W 1755 r. Urszula Przebendowska ufundowała kaplicę i szkółkę. W 1836 r. został zbudowany drewniany kościół. Obecny neobarokowy kościół stanowi sztandarowy zabytek Jastarni. Powstał w latach 30. ubiegłego wieku z inicjatywy ówczesnego proboszcza ks. Pawła Stefańskiego.

Do XX w. była wioską zamieszkaną w przeważającej mierze przez rybaków. W 1921 roku Jastarnia, obok Helu, wyróżniała się największą liczbą ludności trudniącej się rybołówstwem. Obie miejscowości liczyły po 180 rybaków. W okresie międzywojennej w Jastarni znajdowała się Stacja Opieki nad Matką i Dzieckiem. W 1934 roku wszczęto starania o elektryfikację. W kwietniu 1936 roku podpisano umowę z Wielkopolską Spółką Elektryfikacyjną na przeprowadzenie linii wysokiego napięcia. Ostatecznie wójt Jastarni, Marian Stelmaszczyk podjął inne rozwiązanie. W 1938 roku Jastarnia otrzymała prąd od wojska z Helu.

Obecna miejscowość ukształtowała się z dwóch wiosek – Boru (Jastarni Gdańskiej, Danziger Heisternest), który był pod zarządem Wolnego Miasta Gdańska i Jastarni (Jastarni Puckiej, Putziger Heisternest) będącej w zarządzie Starostwa Puckiego. Gwałtowny rozwój osady wiązał się z okresem międzywojennym – wtedy powstał tu port rybacki, a wraz z nim przystań żeglugi pasażerskiej. doprowadzono też linię kolejową. 1 stycznia 1973 osiedle Jastarnia uzyskało prawa miejskie. Obecnie jest przede wszystkim miejscowością turystyczną.

W latach 1974–2005 Jastarnia była uznana przez rząd za miejscowość posiadającą warunki do prowadzenia lecznictwa uzdrowiskowego, dzięki czemu mogły być prowadzone tu zakłady lecznictwa.

Źródło: wikipedia.pl