Drewniany kościół pw. śś. Szymona i Judy Tadeusza w Łodygowicach
A-87 z 10.01.1969; A-186/77 z 20.09.1977
W miejscowości Łodygowice, niedaleko Żywca, znajduje się jeden z interesujących zabytków Szlaku Architektury Drewnianej województwa śląskiego. XVII-wieczny kościół, będący efektem rozbudowy wcześniejszej kaplicy i w późniejszych wiekach przebudowywany, to obiekt o konstrukcji zrębowej, z drewna modrzewiowego. Świątynię otaczają soboty. Jest to jeden z największych kościołów drewnianych na obszarze polskich Beskidów.
Kościół w Łodygowicach znajduje się na terenie powiatu żywieckiego i jest kościołem parafialnym należącym do diecezji bielsko-żywieckiej. Początki świątyni (według najstarszych źródeł) przypadają na wiek XIII. Pierwszą budowlą sakralną była tutaj kaplica pod wezwaniem św. Stanisława, należąca do parafii w pobliskim Żywcu. Gdy Łodygowice stały się odrębną parafią z dość dużą liczbą mieszkańców, postanowiono istniejącą świątynię rozbudować - co nastąpiło w latach 1634-35. Od tego czasu pojawia się dwóch nowych patronów, którymi stali się apostołowie Szymon i Juda Tadeusz. Rozbudowany kościół konsekrowano w 1636 r., a w 1644 postawiono dzwonnicę. Kolejne rozbudowa miały miejsce w roku 1687, gdy powstało nowe, większe prezbiterium, oraz w latach 1748-99, gdy przebudowana została wieża, poszerzona nawa główna oraz gdy dobudowano boczne kaplice. Nadany wówczas świątyni kształt przetrwał do dziś. Jednonawowa budowla w kształcie krzyża zbudowana jest na zrąb z bali modrzewiowych. Dach pokryto gontem. Długość kościoła wynosi ok. 40 metrów. Do wielobocznego prezbiterium przylega zakrystia oraz kaplica Ogrojec z figurą Chrystusa Frasobliwego. Po bokach nawy głównej znajdują się kaplice Matki Bożej Różańcowej oraz świętego Franciszka z Asyżu. Polichromia kościoła została wykonana w roku 1929. Łodygowicki kościół, prezentujący sobą styl śląsko-małopolski, jest jednym największych kościołów drewnianych w Beskidach. Obiekt znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej województwa śląskiego.
Źródło: slaskie.travel
Parafia łodygowicka istniała już prawdopodobnie w XIII w. Przekazy historyczne wskazują jednak datę jej erygowania na 1373 r. W tym czasie istniała już tutaj kaplica pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika, która podlegała jurysdykcji proboszcza żywieckiego. Wielokrotnie różne osoby zabiegały o stałą posługę kapłańską, lecz trudności w zapewnieniu obsady były duże. Dopiero w 1629 r. za ks. B. Kapkowicza przyznano uposażenie dla miejscowego duszpasterza. W wyniku tej decyzji, staraniem ks. proboszcza Stanisława Kaszkowica, na przełomie lat 1634/1635 rozbudowano dotychczasową świątynię. Dodano również dwóch patronów – św. Apostołów Szymona i Judę Tadeusza. Nie wiadomo, dlaczego z czasem nawet w dokumentach wizytacji zanika pamięć o św. Stanisławie jako patronie świątyni. 8 maja 1636 r. ks. biskup Tomasz Oborski konsekrował rozbudowany kościół. Jeszcze w tym samym roku dobudowano do niego wieżę dzwonną. Następnej rozbudowy dokonano w 1687 r. Wówczas rozebrano i powiększono prezbiterium, a także przeprowadzono malowanie kościoła, z fundacji Jakuba Świerczka z Rybarzowic. W latach 1748–1749 świątynia została po raz kolejny powiększona, tym razem poprzez poszerzenie nawy głównej i dobudowę bocznych kaplic. W tych samych latach po raz kolejny przebudowano wieże (1797 r.). Przebudowy z XVIII w. nadały łodygowickiej świątyni kształt, w którym przetrwała ona do czasów współczesnych. Jedynie w XIX w. wykonano kamienną posadzkę. W latach 1982–1983 miało miejsce odnowienie polichromii, którego podjął się Jan Maślanka.
Źródło: peuk.fiiz.pl
