Kolegiata Świętego Krzyża i św. Bartłomieja we Wrocławiu
7 z 26.11.1947 oraz A/5256/44 z 25.01.1962
Kolegiata Świętego Krzyża i kościół św. Bartłomieja we Wrocławiu – gotycki kościół na Ostrowie Tumskim położony na Placu Kościelnym w bezpośrednim sąsiedztwie dawnego zamku Piastów śląskich.
Architektura
Bardzo wysoki, dwukondygnacyjny ceglany kościół halowy posiada niezwykły na Śląsku dwukondygnacyjny układ wnętrza: dolny kościół św. Bartłomieja i górny, właściwy Świętego Krzyża, powtarzający prawie całkowicie jego rzut.
W rzucie poziomym kościół posiada formę krzyża łacińskiego: czteroprzęsłowe, wydłużone prezbiterium zakończone jest trójbocznym obejściem; analogiczne zakończenia posiada transept o tej samej rozpiętości sklepień. Trzy nawy tworzą halę, przy czym dolna kondygnacja posiada wyłącznie sklepienia krzyżowo-żebrowe, zaś w później ukończonej, górnej zrezygnowano z co drugiego filara, wprowadzając w nawie środkowej sklepienia na polach podwójnej długości, zaś w nawach bocznych sklepienia trójdzielne.
Kościół ma 66 m długości, 44 m szerokości, wysokość naw – 19 m. Dwie wieże, znajdujące się w narożach między halą a transeptem (tylko południowa, wyższa została w pełni ukończona, zakończona iglicą, wysoka na 69 m) są pokryte blachą miedzianą i pochodzą z ok. 1484.
Nietypowe jest również rozwiązanie dachu – nawa środkowa posiada wysoki dach podłużny, wspólny z prezbiterium, zaś nawy boczne – poprzeczne daszki szczytowe, co wraz z wysokimi skarpami i wąskimi oknami podkreśla wertykalny rytm. Podobne zadaszenie naw bocznych widoczne jest w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Chełmnie.
Jeden ze szczytów w elewacji południowej ozdobiony jest miedzianym orłem heraldycznym, jednak pozbawionym półksiężyca na piersi, przez co nie może być identyfikowany z herbem fundatora. Pochodzi on zapewne z ok. 1600.
Wnętrze
Wewnątrz górnego kościoła zachował się tympanon fundacyjny z przedstawieniem Trójcy Świętej w typie Tronu Łaski adorowanego przez Henryka Probusa i jego żonę Matyldę. Tympanon umieszczony został ok. 1350, tj. w momencie ukończenia budowy świątyni, ideowym wzorem zaś była tu soteriologia św. Pawła, według którego w dziele zbawienia główna inicjatywa należy do Boga Ojca, który ustanawia plan pojednania i działa przez Syna. Klęczące postacie ludzi miały natomiast wyrażać nastrój pokuty i potrzeby pomocy oraz być znakiem szacunku, wdzięczności i uwielbienia. Funkcję ołtarza głównego pełni Ołtarz „Zaśnięcia Panny Marii”, ołtarzem bocznym jest natomiast pentaptyk z Przecławia.
W południowym ramieniu transeptu znajduje się nagrobek kanonika Stanisława Sauera (zm. 1535), który jest jednym z wczesnych dzieł renesansu na Śląsku.
Organy
Instrument został zbudowany przez firmę Remigiusza Cynara z Wrocławia w 2001 roku. Organy Kolegiaty Świętego Krzyża posiadają 48 głosów rozmieszczonych pomiędzy sekcje trzech manuałów i pedału. Szafa organowa współczesna. Wiatrownice stożkowe, traktura gry i rejestrów elektro-pneumatyczna.
Dzwon
Na wieży kościelnej wisi obecnie jeden dzwon. Odlany został w 1769 roku przez Johanna George Kriegera we Wrocławiu. Waży ok. 1400 kg i wydaje ton: dis'. Dzwon jest bogato zdobiony i zawiera napisy: na górnej krawędzi Johann George Krieger Me Fudit Breslau, poniżej: Friederico Borussorum Rege Feliciter Gubernator. Pośrodku płaszcza dzwonu znajduje się płaskorzeźba Św Bartłomieja, po obu stronach napis dedykacyjny: Sup [sic!] Patrocinio S: Bartholomaei Apostoli.
Źródło: wikipedia.pl
Kolegiata powstała z fundacji księcia Henryka Probusa jako wotum po zakończeniu jego długotrwałego sporu polityczno-kościelnego z biskupem wrocławskim, Tomaszem II, zakończonego jesienią 1287. Na znak ugody obaj adwersarze postanowili ufundować świątynie: Henryk IV Probus – kolegiatę w sąsiedztwie swego zamku, a biskup Tomasz – kolegiatę pod wezwaniem swego patrona w Raciborzu. 11 stycznia 1288 Książę Henryk wystawił dokument erekcyjny, z którego wynikało, że fundowana kolegiata miała być pomnikiem dla jego rodziny, a on sam w swoim testamencie wyraził ponadto wolę, aby była ona tymczasowym miejscem spoczynku jego zwłok do momentu wybudowania kolejnej świątyni z jego fundacji dla zakonu cysterek, w której miał spocząć na stałe. Fundacja nie doszła jednak do skutku, ponieważ w 1290 książę nagle zmarł, a jego małżonka, Matylda brandenburska powróciła do ojczyzny; w 1292 zmarł też biskup Tomasz.
Projektantem budowli był najprawdopodobniej wymieniany jako dworski budowniczy Henryka, mistrz Wiland.
Najpierw powstało prezbiterium (1288–1295), natomiast korpus nawy i transept, ufundowane przez biskupa Nankera, wzniesiono w latach 1320–1350 według nieco innych założeń.
W będącym w budowie prezbiterium kościoła pochowano, zgodnie z jego wolą, fundatora kolegiaty, zaś około 1300 wykonano jego płytę nagrobną z pełnopostaciową rzeźbą, w 1320 uzupełnioną o ściany boczne (obecnie w Muzeum Narodowym we Wrocławiu). Proporzec i tarcza książęca znajdowały się w kościele jeszcze w końcu XIX w., zaś jego szczątki, ekshumowane na polecenie hitlerowców przez antropologów, zaginęły w czasie II wojny światowej.
Do zgromadzenia kanoników przy kościele Świętego Krzyża należeli w latach 1503–1538 Mikołaj Kopernik, oraz zmarły w 1596 Andrzej Bogurski, który dokonał specjalnego zapisu, wedle którego kazania w języku polskim miały być utrzymane w kościele św. Krzyża po wsze czasy. Nabożeństwa w języku polskim odbywały się tu aż do 1919.
Dolny kościół św. Bartłomieja przechodził burzliwe dzieje. Był wielokrotnie rabowany, zamieniany na magazyn, schron dla ludności, a nawet pełnił rolę stajni, gdy w latach 1632–1634 na Ostrowie Tumskim stacjonowały wojska szwedzko-brandenburskie.
W czasie przeprowadzonych w latach 1672 i 1723 renowacji zbarokizowano wnętrze, wprowadzając nowe ołtarze, a przede wszystkim emporę organową w wąskim zachodnim przęśle górnego kościoła.
Na znajdującym się przed świątynią placu Kościelnym w latach 1730–1732 powstał barokowy pomnik św. Jana Nepomucena wykonany przez wrocławskiego rzeźbiarza Jana Jerzego Urbańskiego według projektu K. Tauscha.
W 1810 zgromadzenie kanoników rozwiązano, a w ciągu XIX w. dokonano w górnym kościele przekształceń w duchu neogotyckim, m.in. pobielono ściany, a także żebra sklepienne. W czasie II wojny światowej zniszczeniu uległy część dachu i sklepień górnej kondygnacji, zawaliło się także jedno sklepienie dolnego kościoła. Kościół odbudowano w latach 1946–1950 i 1956–1957. Do 1956 dolny kościół był używany przez wrocławskich Niemców, następnie do 1997 r. przez parafię greckokatolicką. W 1999 r. reaktywowano kapitułę kolegiacką.
Źródło: wikipedia.pl
Inne obiekty znajdujące się w:
Zespół historycznego centrum Wrocławia
- Archikatedra św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu
- Bazylika św. Elżbiety we Wrocławiu
- Dawny zespół klasztorny Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą we Wrocławiu
- Gmach główny Uniwersytetu Wrocławskiego
- Katedra św. Marii Magdaleny we Wrocławiu
- Kolegiata Świętego Krzyża i św. Bartłomieja we Wrocławiu
- Kościół pw. Bożego Ciała we Wrocławiu
- Kościół pw. Imienia Jezus we Wrocławiu
- Kościół pw. Najświętszej Marii Panny na Piasku we Wrocławiu
- Kościół pw. śś. Klary i Jadwigi we Wrocławiu
- Kościół pw. śś. Stanisława, Doroty i Wacława we Wrocławiu
- Kościół pw. św. Idziego we Wrocławiu
- Kościół pw. św. Macieja we Wrocławiu
- Kościół pw. św. Marcina we Wrocławiu
- Kościół pw. św. Wojciecha we Wrocławiu
- Nowy Ratusz we Wrocławiu
- Plac Nowy Targ we Wrocławiu
- Plac Solny we Wrocławiu
- Pomnik św. Jana Nepomucena na Ostrowie Tumskim we Wrocławiu
- Rynek we Wrocławiu
- Stary Ratusz we Wrocławiu
- Wieża Archikatedry św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu
- Wieża widokowa Kościoła Garnizonowego pw. św. Elżbiety we Wrocławiu