Tężnia solankowa w Głuchołazach

Tężnia solankowa w Głuchołazach zlokalizowana w części zdrojowej Głuchołaz, pomiędzy oddziałami pulmonologii i kardiologii łączy walory lecznicze, klimatyczne i krajobrazowe. Wysokość obiektu jest zbliżona do jednej z pierwszych i największych w Europie konstrukcji tężniowych powstałych w Ciechocinku (15,8 m). Wstęp na wieżę (tężnię solankową) w Głuchołazach jest bezpłatny.

Tężnia w formie zbliżonej do ostrosłupa ściętego 15-metrowej wieży stanowi jedyną tego typu konstrukcję w Polsce. Długość boku równoramiennego trójkąta u podstawy konstrukcji wynosi 12,4 m. Wysokość obiektu jest zbliżona do jednej z pierwszych i największych w Europie konstrukcji tężniowych powstałych w Ciechocinku (15,8 m). Z dwóch zbiorników posadowionych pod ziemią o łącznej pojemności 36 m³ dostarczana jest za pomocą pomp solanka, która następnie spływa po gałązkach tarniny ułożonych w trzonie obiektu. Wytwarza sie wówczas tzw. mikroklimat bogaty w całą gamę cennych mikroelementów, takich jak jod, brom, wapń, magnez, potas, żelazo, sód.

Odwiedzający w trakcie spaceru po 6-poziomowej konstrukcji oprócz inhalacji bogatego w mikroelementy aerozolu mogą podziwiać znakomite widoki, w tym szczyty Biskupiej Kopy i Góry Chrobrego. Z poziomu przyziemia i pierwszej kondygnacji tężnia dostępna jest również dla osób niepełnosprawnych. Konstrukcja głuchołaskiej tężni wraz z przyległym tarasem i elementami małej architektury w całości została zaprojektowana i wykonana z drewna modrzewiowego.

Sercem tężni, nie tylko ze względu na lokalizację w trzonie wieży, jest tarnina (102 m2). Kluczowe dla jakości uzyskiwanego aerozolu było zapewnienie właściwej wysokości spływu solanki, właściwe jej dozowanie oraz jakość i sposób ułożenia tarniny. O trudności budowy tężni świadczy wiele wybudowanych ostatnio w Polsce obiektów, które nie funkcjonują w sposób właściwy. Często są to obiekty o zbyt niskiej wysokości (tzw. „paśniki”) lub w których źle dobrano i ułożono tarninę.