OWŚ - Grupa bojowa "Zgorzelec"

Grupa bojowa "Zgorzelec" stanowiła istotny element linii obronnej Obszaru Warownego Śląsk. Fortyfikacje te zaczęto wznosić w 1937 roku, by zagęścić obronę między punktem oporu "Łagiewniki" i punktem oporu "Godula". Ich głównym celem była ochrona strategicznych terenów Huty Zygmunt – zakładu produkującego m.in. pancerne płyty i kopuły dla polskich schronów.

Fortyfikacje między Łagiewnikami a Godulą

W skład Grupy bojowej Zgorzelec weszły dwa schrony bojowe, oznaczone numerami 14 i 15, kilka obiektów pozorno-bojowych oraz jeden polowy schron piechoty. Prace wyposażeniowe prowadzono w 1938 roku. Schron nr 14 zabezpieczał zachodnią część huty oraz wspierał obiekt znajdujący się po stronie południowo-zachodniej. Każdy z obiektów pełnił funkcję uzupełniającą i wspomagał ogólny system obrony tej części Górnego Śląska.

Dalsze losy umocnień

Do dziś przetrwały jedynie dwa schrony bojowe. Pozostałe elementy, takie jak polowy schron piechoty, zostały zniszczone – m.in. rozebrany w latach 80. XX wieku. Jeden z obiektów pozorno-bojowych zasypano podczas porządkowania hałdy w bezpośrednim sąsiedztwie. Obecnie zachowane schrony nie są użytkowane i pozostają świadectwem przedwojennej koncepcji obrony Śląska.

Dziedzictwo militarne na terenie Rudy Śląskiej

Grupa bojowa Zgorzelec, mimo ograniczonej liczby zachowanych budowli, ma istotne znaczenie historyczne. Stanowi element większej układanki – fortyfikacji Obszaru Warownego Śląsk – i przypomina o przemysłowym zapleczu wojskowej potęgi II RP. Huta Zygmunt była jednym z filarów produkcji militarnej, a zadaniem tych schronów była jej skuteczna obrona.