Park Pałacowy w Białowieży

Park Pałacowy w Białowieży, został założony na przełomie XIX i XX w. wokół wznoszonej w latach 1889–1894 myśliwskiej rezydencji carów Rosji. Jego powierzchnia wynosi ok. 50 ha. Głównym obiektem tej rezydencji był pałac, który spłonął w 1944 r. Ocalała jedynie tzw. brama kuchenna. Zachowały się również budynki towarzyszące niegdyś pałacowi carskiemu: Dom Zarządu, Dom Marszałkowski, Dom Jegierski, Dom Szoferów, Dom Łaźni. W miejscu, w którym stał niegdyś pałac dziś znajduje się Dyrekcja, Muzeum Przyrodniczo-Leśne i Pokoje Gościnne BPN. Park zaprojektowany został w stylu angielskim, nazywanym też krajobrazowym, przez znanego planistę – Waleriana Kronenberga. Jego cechą charakterystyczną są swobodne założenia kompozycyjne, z wysunięciem na plan pierwszy wątku roślinnego. Na tle zwartych zadrzewień malowniczo wyglądają rosnące na polanach pojedyncze egzemplarze drzew, jak i małe ich grupki. Z zasadzonych tu około 200 gatunków drzew i krzewów do dzisiaj zachowało się blisko 90. Na terenie Parku znajduje się najstarszy budynek w Białowieży – drewniany dworek z 1845 r., wzniesiony na potrzeby gubernatora grodzieńskiego – obecnie siedziba Ośrodka Edukacji Przyrodniczej BPN. Na grobli przecinającej dwa stawy znajduje się obelisk z piaskowca – najstarszy zabytek w Białowieży, upamiętniający polowanie Augusta III Sasa z 1752 r. Na wzgórzu pałacowym rośnie grupa dębów szypułkowych, liczących dziś ponad 250 lat. Park Pałacowy chroniony jest jako zabytkowe założenie parkowe.

 Źródło: bpn.com.pl