Twierdza Stari Bar
Jadąc z centrum Baru główną ulicą w kierunku na Ulcinij należy przejechać przez wiadukt nad linią kolejową, a następnie skręcić na rondzie w lewo i na kolejnym skrzyżowaniu skręcić w prawo. Tutaj jest drogowskaz do Starego Baru. Możliwy jest też inny dojazd z centrum Baru - przez osadę Mirovica, gdzie znajduje się najstarsza oliwka.
Do ruin Starego Baru wchodzi się przez bramę przy ul. 9 januara, która wiedzie stroma wzdłuż murów obronnych miasta. Spacer pośród labiryntu wąskich uliczek starego miasta robi niesamowite wrażenie, szczególnie z potężnym masywem góry Rumija (1594 m.n.p.m) w tle. Zachowały się resztki około 240 domów, pałaców i świątyń, najstarsze z nich pochodzą z X-XI w. i znajdują się w okolicach bramy wejściowej. Dobrze zachowana wieża zegarowa (sahat kula) pochodzi z czasów tureckich, podobnie jak ruiny łaźni i wieży prochowej. Oddzielona od reszty miasta cytadela pochodzi z XV-XVI w.
W okolicach Baru rośnie ponad 130 tys. drzewek oliwnych. Wynika to po części z dawnej tradycji, według której młodzieniec nie mógł poślubić panny dopóki nie posadził dziesięciu drzewek (w dużej mierze były źródłem utrzymania)
Niesamowicie rozłożysta oliwka (stara maslina) rośnie blisko sklepu spożywczego w osadzie Mirovica, na trawniku otoczonym niskim płotkiem. Aby tu dotrzeć trzeba w Barze skręcić w magistrali w lewo (jadąc z północy), przed wylotem na Ulcinj. Drogę wskazuje tablica za mostkiem Rikavac. Jeśli jedzie się od południa - na tablicy widać reklamę autoserwisu Samba.
Wiek starego drzewa oliwnego szacuje się na ponad 2000 lat, co oznacza, że to drzewo oliwne "pamięta" czasy Klaudiusza czy Nerona. Dolna część ma obwód ponad 10 m ze względu na ażurowy kształt daje wrażenie jakby rosła tam kilka a nie jedno drzewo oliwne. Legenda głosi, że przy tym drzewie oliwnym dochodziło do pojednania skłóconych rodzin. Od 1963 r. jest chroniona jako pomnik przyrody.
Pierwszymi osadnikami na tych terenach byli Ilirowie w VIII-VI w p.n.e.. W IX w. n.e. powstała tutaj rzymska osada Antibarium (ze względu na to, że osada ta była umiejscowiona po przeciwnej stronie Adriatyku niż osada Bari). Osada ta, jak i cała okolica dość często przechodziła we władanie różnych państw. W X w. rządziło tu Bizancjum, w XI w. Państwo Zeta, pod koniec XII w. serbski ród Nemanjić. W 1443 r. władze przejęli Wenecjanie, a w 1517 r. - Turcy, którzy utrzymali się do 1878 r. Wtedy to podczas ostrzału Czarnogórców, miasto zniszczył ostrzał artyleryjski. Dodatkowe szkody poczyniła w 1881 r. eksplozja amunicji przechowywanej w katedrze oraz podobny wybuch w romańskim kościółku św. Mikołaja w 1912 r. W czasach tureckich obie te świątynie służyły jako meczety.
Źródło:
- S. Adamczak, K. Frilej, Czarnogóra, Pascal 2008
