OWŚ - 17. Pododcinek "Wyry"

Pododcinek „Wyry” był najdalej na południe wysuniętym fragmentem systemu umocnień Obszaru Warownego „Śląsk”. Choć strategicznie istotny, pozostawał najsłabiej rozwiniętym rejonem budowy – powstały tu jedynie dwa obiekty forteczne, wyznaczające północny i południowy kraniec umocnień.

Schron bojowy i fundamenty – ślady historii

Kluczowym miejscem pododcinka było wzgórze 310, górujące nad otoczeniem. To właśnie tam znajduje się schron oznaczony numerem 1 oraz dwa fundamenty: 3 i 4. Niestety, przez dziesięciolecia teren był intensywnie zabudowywany, przez co pozostałości po innych schronach zostały niemal całkowicie zatarte.

Warto jednak wspomnieć, że schron 1 odegrał ważną rolę we wrześniu 1939 roku – jako jeden z niewielu w rejonie „Mikołów” wziął udział w walce i do dziś nosi ślady trafień niemieckimi pociskami. Fundament 3 został przysypany gruzem, tworząc charakterystyczny pagórek, natomiast wykop fundamentu 4 wypełnia woda – prawdopodobnie planowano tam budowę dużego schronu typu Międzypola.

Obsada odcinka – batalion forteczny „Mikołów”

Obronę odcinka powierzono samodzielnemu batalionowi fortecznemu „Mikołów”. Jednostka ta powstała z kadr i wyposażenia batalionów „Sarny” i „Małyńsk” Korpusu Ochrony Pogranicza, wcześniej broniących Polesia. Na początku wojny batalion składał się z trzech kompanii ciężkich karabinów maszynowych, jednej strzeleckiej, kompanii sztabowej oraz baterii artylerii piechoty.

W składzie batalionu było 33 oficerów oraz 2600 podoficerów i szeregowców. Uzbrojenie stanowiły m.in. 47 ciężkich karabinów maszynowych, 6 działek przeciwpancernych oraz 8 moździerzy. Dowództwo nad oddziałem objął podpułkownik Franciszek Pfeiffer. Dodatkowego wsparcia udzielały jednostki 55 i 23 Dywizji Piechoty.