Wodogrzmoty Mickiewicza

Wodogrzmoty Mickiewicza to trzy większe i kilka mniejszych kaskad na potoku Roztoka w Tatrach Wysokich, które mają wysokość od 3 do 10 metrów i położone są jedna nad drugą, w niewielkiej od siebie odległości. Zwane są często Wodogrzmotami, a także Wodospadami Mickiewicza (słow. Mickiewiczove vodopády, niem. Mickiewiczfälle, Mickiewicz-Wasserfälle, węg. Mickiewicz-vízesések). Trzy większe noszą nazwy: Wyżni Wodogrzmot, Pośredni Wodogrzmot i Niżni Wodogrzmot. Powstały one w miejscu, w którym woda pokonuje próg skalny, jakim Dolina Roztoki schodzi do Doliny Białki. Powyżej piętrzą się urwiska Turni nad Szczotami w masywie Wołoszyna. Nad Wodogrzmotami, na stokach Roztockiej Czuby rośnie reliktowy drzewostan modrzewiowo-limbowy. Wodogrzmoty Mickiewicza znajduje się tuż przy moście na drodze wiodącej do Morskiego Oka.

Wodospady te nazwane zostały Wodogrzmotami z racji huku, jaki powoduje spadająca nimi woda, zwłaszcza po dużych opadach. Pierwotną nazwą ludową był Grzmot. Towarzystwo Tatrzańskie w 1891 roku nadało imię Adama Mickiewicza Wodogrzmotom oraz Dolinie Rybiego Potoku na pamiątkę sprowadzenia rok wcześniej prochów wieszcza na Wawel. Tablica upamiętniająca to wydarzenie została umieszczona na skale przy Niżnim Wodogrzmocie przez TT w 1891 r.. Nazwa przyjęła się jedynie w odniesieniu do wodospadów, ale nie do doliny. Sam Mickiewicz nie był w żaden sposób związany z Tatrami ani z Podhalem, a nawet nigdy w tych rejonach nie był. W dramacie Konfederaci barscy występują wzmianki o Tatrach, jednak Mickiewicz napisał to dzieło w języku francuskim, a szczegóły tatrzańskie są w dużej mierze zasługą tłumacza, Tomasza Augusta Olizarowskiego. Według części autorów przewodników, m.in. Władysława Cywińskiego, nazwa Wodogrzmoty Mickiewicza jest nieprawidłowa i należy używać krótszej nazwy Wodogrzmoty. Krótsza nazwa występuje też w przewodnikach Józefa Nyki. Jednak oficjalna nazwa GUGiK to Wodogrzmoty Mickiewicza, tę nazwę jako podstawową podają także Paryscy w Wielkiej encyklopedii tatrzańskiej, czy liczne publikacje kartograficzne (np. mapy topograficzne, Atlas Satelitarny Tatry i Podtatrze, Atlas gór Polski).

Przed 1880 r. turyści nie dochodzili do wodospadów, mijając je w okolicach Starej Roztoki. Pierwszym znanym z nazwiska turystą, który widział Wodogrzmoty, był Walery Eljasz (1879, z przewodnikiem Maciejem Sieczką). Wodospady dostępne są dla turystów od 1886 r., kiedy to poprowadzono do nich ścieżki. Obecnie z kamiennego mostu wybudowanego w 1900 r. i poszerzonego w 1966 r. na drodze Oswalda Balzera wiodącej do Morskiego Oka widać dobrze jedynie Pośredni Wodogrzmot. Wyżni Wodogrzmot jest stąd ledwo widoczny, Niżni znajduje się poniżej mostu i jest niedostępny. Dalej, w kierunku Morskiego Oka, na zakręcie znajduje się punkt widokowy, z którego można zobaczyć m.in. Gerlach, najwyższy szczyt Tatr.

Obok wodospadów z drogą Balzera krzyżuje się zielony szlak ze schroniska Roztoka do Doliny Pięciu Stawów Polskich. Stoi tu drewniany budynek, pełniący funkcję magazynu schroniska. Do lat 80. miejsce to było parkingiem i przystankiem autobusów kursujących do Morskiego Oka, dziś stoją tu przenośne toalety.

Źródło: wikipedia.pl