Jaskinia Wielka Śnieżna

• Partie wejściowe. Otwór wejściowy jest trójkątny o szerokości i wysokości około 2 metrów. Za nim położony jest stromo opadający korytarz Rura (w bok skierowane są niezbadane korytarzyki), który przechodzi w obszerny Lodospad (50 metrów głębokości). Poniżej znajduje się Salka z Wyciągiem i zaczyna się Wielka Studnia (66 metrów głębokości) (na zdjęciu). Za nią rozpoczyna się ciąg progów nazwanych Pierwszy Płytowiec (3 progi) (na zdjęciu) i Drugi Płytowiec (3 progi). Następnie korytarz prowadzi do miejsca zwanego Pierwszy Biwak (−280 metrów). Ciągnie się tu korytarz Wodociąg (na zdjęciu) z płynącym potokiem, łączący poszczególne partie jaskini.

• Studnie za Trawersem. Partie te zaczynają się bocznym korytarzykiem na początku Wielkiej Studni. Korytarzyk przechodzi w studnie, o różnej wysokości, położone równolegle do Wielkiej Studni. Najniższa z nich Beczkowata Studnia dochodzi do Pierwszego Płytowca.

• Kominy Amoku i Partie Animatorów. Boczna odnoga odchodząca od Drugiego Płytowca, a dalej do Sali Lwa. Znajdują się tu wysokie kominy w większości równoległe do Wielkiej Studni. Kominy Amoku zaczynają się w Sali Lwa. Największy z kominów – Komin Szalonych Krów ma 45 metrów wysokości. Partie Animatorów również zaczynają się w Sali Lwa. Komin wysokości 35 metrów doprowadza do jednej z większych sal jaskini – Sali Wesołej Warszawki (45 × 15 metrów). Odchodzą stąd niezbadane do tej pory głębokie kominy i studnie.

• Krakowskie Kominy. Partie te odchodzą od Wodociągu. Jest to szereg kominów połączonych dużymi salami. Najwyższy komin ma 42 metry wysokości.

• Ciągi Zakopiańskie – Partie Wrocławskie. Ciągi Zakopiańskie odchodzą od Wodociągu i są stosunkowo poziome. Najbardziej charakterystyczne miejsca to: Salka Gotycka z Wodospadem I (15,5 metra wysokości) i Suchy Biwak. Odchodzą od nich Partie Wrocławskie – ciąg korytarzy pnących się gwałtownie w górę. Znajdują się tam m.in. Białe Kaskady i Sala 3 Kominów.

• Warszawskie Kaskady. Partie jaskini odchodzące od Salki Gotyckiej. Znajduje się tu duża ilość jeziorek, kaskad i wodospadów.

• Biała Woda – Przemkowe Partie. Od Wodospadu I prowadzi parę korytarzy dochodzących do miejsca nazwanego Pod Wantą. Stąd albo suchym korytarzem Korkociąg (na zdjęciu) albo ciągiem malowniczych kaskad można dojść do Salki ze Żwirem, Wodospadu II i Wodospadu III. W bok od Białej Wody odchodzą Przemkowe Partie. Charakterystyczne są w nich: Komin Biwakowy, Ścieżka Zdrowia i dwa duże korytarze: Meander Magisterski i Gang Olsena.

• Marmitowy Korytarz – Błotne Łaźnie – Syfon Dziadka. Najniżej położona część jaskini. Z Partii Białej Wody odchodzi w dół Marmitowy Korytarz z jeziorkiem. Dochodzi on do Biwaku II. Poniżej pojawia się potok tworzący Wodospad IV. W bok odchodzi Galeria Krokodyla, w dół natomiast spływa potok tworzący Wodospad V. Tu korytarze rozdzielają się. Jeden prowadzi przez Studnię Wiatrów (35 metrów głębokości) do historycznego dna jaskini – Syfonu Dominiki, drugi poprzez trawers studni doprowadza wśród wodospadów i studnie (m.in. Parszywą Siedemnastkę) do najniższego miejsca w całej Jaskini Wielkiej Śnieżnej dostępnym bez nurkowania – Syfonu Dziadka (−784,8 metra). Nurkując natomiast w Syfonie Dominiki, można dostać się do niezalanych korytarzy, gdzie znajduje się Syfon Beaty. Następnie idąc korytarzem i mijając Wodospad VI, dociera się do niezbadanych korytarzy z syfonem o nazwie Jeziorko X. Głębokość −7,1 metra osiągnięta w syfonie jest aktualnie najgłębszym poznanym punktem całej jaskini (−808 metrów).

• Galeria Krokodyla – połączenie z Jaskinią Wielką Litworową. W bok od Wodospadu IV odchodzi korytarz z kaskadami do Galerii Krokodyla. Można tu spotkać partie Koniec Świata i Koniec Świata II, Suchy Komin i Mokry Komin. Wspinając się trzema wysokimi kominami, można dotrzeć do Partii Za Czterema Zaciskami. Dalej znajduje się sztucznie poszerzona Szczelina Elektromagla łącząca Jaskinię Śnieżną z Jaskinią Wielką Litworową.

• Rejon Połączenia. Od Partii Animatorów odchodzą Partie za Kolankiem. Są tu korytarze z progami i ciekiem wodnym. Łączą się one w Białej Salce z Jaskinią Wilczą. W pobliżu znajdują się również korytarze łączące jaskinię z Jaskinią nad Kotlinami.

Źródło: wikipedia.pl

Jaskinie znajdujące się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego (TPN) nie są udostępniane do zwiedzania dla przeciętnego turysty. Taternictwo jaskiniowe w Tatrzańskim Parku Narodowym mogą uprawiać tylko osoby posiadające Kartę Taternika Jaskiniowego lub licencję TPN oraz uczestnicy kursów jaskiniowych w wyznaczonych i udostępnionych do tego celu jaskiniach lub ciągach jaskiniowych. Z ok. 800 obiektów jaskiniowych znajdujących się na terenie TPN dla taterników udostępnionych jest kilkadziesiąt jaskiń. Łączna długość ich korytarzy osiągająca prawie 58 km stanowi blisko 50% długości korytarzy wszystkich jaskiń.

Większość tych jaskiń znajduje się w Dolinie Kościeliskiej i Dolinie Małej Łąki, kilka obiektów położonych jest w Dolinie Bystrej. Są to w przeważającej części jaskinie przekraczające 100 m długości, a sześć z nich należy do najdłuższych jaskiń TPN przekraczających 1000 m długości. Listę wraz z okresami udostępniania znajdziesz w tabeli poniżej.

Tabela: Lista jaskiń udostępnionych dla taternictwa jaskiniowego.

Uprawianie taternictwa na terenie TPN reguluje Zarządzenie Dyrektora Tatrzańskiego Parku Narodowego w sprawie uprawiania taternictwa jaskiniowego na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego. Taternicy jaskiniowi, jak wszyscy pozostali, są również zobowiązani do przestrzegania ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody. Więcej informacji można uzyskać na stronie TPN poświęconej taternictwu jaskiniowemu pod adresem: https://tpn.gov.pl/taternictwo-jaskiniowe

System Jaskini Wielkiej Śnieżnej był odkrywany jako kilka niezależnych jaskiń. Od dawna była znana Jaskinia Wielka Litworowa oraz Jasny Awen. Otwór Jaskini Śnieżnej został odkryty przez grotołazów zakopiańskich (Józef Frączek i Bronisław Nowina-Noiszewski) w roku 1959 na podstawie wskazówek górali. Jaskinię nad Kotlinami odkryto siedem lat później (Christian Parma), z kolei Jaskinię Wilczą dopiero w roku 1996 jako rezultat badania przepływu powietrza.

W Jaskini Śnieżnej już rok po odkryciu udało się uzyskać głębokość −545 metrów, co dawało jej wówczas 4. pozycję wśród najgłębszych jaskiń na świecie. W 1961 roku osiągnięto syfon na poziomie −567 metrów. Jaskinia nad Kotlinami w 1969 roku została wyeksplorowana do −450 metrów i połączyła się ze Śnieżną, a całość uzyskała nazwę Jaskini Wielkiej Śnieżnej. Głębokość całego systemu ustaliła się wówczas na 783 metrach (wtedy 6. miejsce na świecie). Jaskinię Jasny Awen przyłączono do Wielkiej Śnieżnej w roku 1978. W latach 1972–1985 pokonano syfony Dominiki i Beaty i osiągnięto najniższy punkt jaskini (Jeziorko X). Następnie odkryto ciąg kominów zwany Partami Wrocławskimi oraz Galerię Krokodyla, która na przełomie 1995 i 1996 roku połączyła się z Jaskinią Wielką Litworową, zwiększając deniwelację jaskini o ponad 200 metrów. Kolejnych odkryć o łącznej długości ponad 7000 metrów dokonano w partiach: Przemkowych, Za Kolankiem, Amoku i Animatorów. W 1999 roku w skład systemu weszła Jaskinia Wilcza, stając się tym samym najniższym otworem Wielkiej Śnieżnej.

Na przełomie grudnia 1968 i stycznia 1969 wyprawa wrocławskiej Sekcji Grotołazów kierowana przez Bernarda Uchmańskiego dokonała wspinaczkowego wyjścia od Syfonu Dominiki do otworu jaskini. Był to ówczesny rekord świata (640 m pomiędzy dnem a otworem wejściowym jaskini) we wspinaczce jaskiniowej bez korzystania z lin i drabinek. Członkami wyprawy byli także Roman Galar, Jerzy Masełko, Andrzej Ostromęcki, Kazimierz Piotrowski i Norbert Pospieszny. Wszyscy zostali odznaczeni Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.

Źródło: wikipedia.pl