Jaskinia Obłazkowa

Do Jaskini Obłazkowej możemy dotrzeć z Kir drogą w górę Doliny Kościeliskiej do Polany Pisanej. Po minięciu początku szlaku czerwonego (po prawej) do Jaskini Mylnej przechodzi się przez polanę i za Skałą Pisaną (po lewej stronie) czerwonym szlakiem w prawo (początkowo razem z czarnym) i dalej stromo pod górę (podejście zajmuje kilkanaście minut, powrót tyle samo czasu).

Na początku czeka nas skalna wspinaczka, gdzie szlak zabezpieczony jest łańcuchem, następnie zakosami kamienną dróżką pośród świerków dochodzimy do wejścia jaskini Obłazkowej. Idąc szlakiem dalej dojdziemy do Jaskini Mylnej - zalecamy zwiedzanie obu tych jaskiń za jednym razem. Jaskinia Obłazkowa cienkimi przesmykami łączy się z Jaskinią Mylną i Jaskinią Raptawicką tworząc system jaskiń Pawlikowskiego, jednak nie przedostaniemy się bezpośrednio do tych jaskiń.

Uwaga: niezbędna latarka!

Źródło: visitmalopolska.pl

Trasa prowadząca do Jaskini Obłazkowej z parkingu u wylotu Doliny Kościeliskiej w Kirach

Jaskinia Obłazkowa znana była góralom od dawna. Obiektem masowo odwiedzanym przez tatrzańskich turystów, w tej części, do której docierało światło słoneczne, stała się w 1886 r., gdy doprowadzono ścieżkę do Jaskini Mylnej. Rok później powstał pierwszy opis Jaskini Obłazkowej autorstwa Jana Gwalberta Pawlikowskiego.

Pawlikowski zanotował: "Zbocze Raptawickiej Turni częściowo zarośnięte częściowo usypiste obsadzone turniami, zowią juhasi "Oblazki". Stąd grota Obłazkowa, która ma 39 metrów". Obłazić w gwarze podhalańskiej, znaczy tyle, co obchodzić, omijać. Zatem obłaz to trudny, niedostępny fragment terenu, który trzeba obejść. Podobną etymologię ma nazwa skały Obłazowej w dolinie Białki na Podhalu (notabene w niedostępnej dla turystów grocie, która tam się znajduje, odkryto w latach 80. XX w. najstarszy na świecie bumerang, wykonany z mamutowego ciosu przed 30 tys. lat).

Jaskinia Obłazkowa, zwana także Obłazkowa Jamą, jest najkrótszą z trzech Jaskiń Pawlikowskiego (pozostałe to Mylna i Raptawicka). Z Jaskinią Mylną tworzy jeden system jaskiniowy. Geneza obydwu jaskiń jest zatem taka sama: zostały wymyte w wyniku krasowej działalności Potoku Kościeliskiego.

Do jaskini prowadzi otwór o wysokości 9 m i szerokości 2 m. Zimą w pobliżu wejścia tworzą się imponujące formy lodowe. Ich powstawanie wiąże się ze stratyfikacją powietrza: najchłodniej jest przy dnie jaskini, gdzie lodowe "konstrukcje" mogą przetrwać, gdyż wraz z wysokością temperatura powietrza rośnie i pod stropem jest najcieplej.

Komorę wstępną rozjaśnia światło dzienne. Podobnie jak w całej jaskini, nie ma tu szaty naciekowej. Namulisko budują piaski, żwiry i otoczaki przyniesione przez przepływającą wodę. Dzisiaj jaskinia jest już sucha.

Z Sali Wstępnej wychodzą dwa krótkie korytarzyki, które łączą się w korytarz o długości 28 m, prowadzący w stronę północno-wschodnią. Powstał on wzdłuż szczeliny i kończy się dwoma krótkimi i niskimi ciągami, doprowadzającymi do Sali Końcowej. Małe boczne odgałęzienia w sali są ślepe, a na jej dnie zalegają wielkie fragmenty skalne - wanty. Stąd wraca się do Sali Wstępnej i opuszcza jaskinię.

Źródło: Szewczykowie R.I., Jaskinie. Polska, Czechy, Słowacja., Carta Blanca 2009