Grupy obiektów:Beskid Śląski
Dolina Wapienicy - park ekologiczny dolina wapiennicy autor tomasz chaberski
Dolina Wapienicy - 20221018 104455
Dolina Wapienicy - 20221018 110340
Dolina Wapienicy - dolina wapiennicy
Dolina Wapienicy - 20221018 110006
Dolina Wapienicy - dolina wapiennicy 2
Dolina Wapienicy - 20221018 111033
Dolina Wapienicy - wapienica rzeka zbiornik wielka laka2
Dolina Wapienicy - wapienica rzeka 1
Dolina Wapienicy - dolina wapiennicy 3
Dolina Wapienicy - dolina wapiennicy 5
Dolina Wapienicy - 20221018 104450
Dolina Wapienicy - gorny odcinek potoku wapienica 1
Dolina Wapienicy - 20221018 114932
Dolina Wapienicy - gorny odcinek potoku wapienica stoki blatniej
Dolina Wapienicy - park krajobrazowy beskidu slaskiego
Dolina Wapienicy - 20221018 104924
Dolina Wapienicy - rezerwat przyrody jaworzyna
Dolina Wapienicy - wapienica rzeka 2
Dolina Wapienicy - 20221018 110351
Dolina Wapienicy - 20221018 104446
Dolina Wapienicy - 20221018 110239
Dolina Wapienicy - 20221018 114923
Dolina Wapienicy - 20221018 115105
Aktualna funkcja: Zespół przyrodniczo-krajobrazowy „Dolina Wapienicy”
Historyczna nazwa: Dolina Księżnej Ludwiki w Bielsku-Białej
Opis

Dolina Wapienicy – cenny przyrodniczo obszar położony w północnej części Beskidu Śląskiego, w granicach administracyjnych miasta Bielsko-Biała (dzielnice Wapienica i Kamienica). W 1993 r. utworzono tu zespół przyrodniczo-krajobrazowy „Dolina Wapienicy” (zwany też „Parkiem Ekologicznym Dolina Wapienicy”). Powierzchnia tego zespołu wynosi 1519,02 ha.

Dolina Wapienicy znajduje się pomiędzy szczytami: Palenica, Kopany, Wysokie, Przykra, Błatnia, Stołów, Trzy Kopce, Klimczok, Szyndzielnia, Cuberniok, Dębowiec. Przepływa przez nią rzeka Wapienica i jej dopływ, Barbara. Na Wapienicy znajduje się zapora wodna i sztuczne jezioro Wielka Łąka.

Jest to jeden z niewielu w Europie obszar dzikiej przyrody, znajdujący się w granicach dużej aglomeracji.

Cechą charakterystyczną Doliny Wapienicy jest różnorodność zbiorowisk leśnych, których zdecydowana większość zachowała swój naturalny charakter, wyrażający się składem gatunkowym i strukturą w niewielkim stopniu odbiegających od stanu naturalnego.

Na obszarze Doliny Wapienicy zachował się również naturalny charakter przestrzenny zespołów leśnych typowy dla Beskidu Śląskiego. Na ten naturalny beskidzki krajobraz składa się nie tylko szata roślinna, ale także zamieszkujące tutejsze lasy zwierzęta, w niewielkim stopniu zmienione gleby, źródła i potoki tworzące skomplikowaną sieć wodną, zasilaną przez wodonośne utwory fliszowe, ciekawa rzeźba terenu wyrażająca się m.in. występowaniem jaskiń pochodzenia osuwiskowego, schronisk skalnych oraz wychodni piaskowcowych, z których uroczysko Diable Młyny posiada ponoć tajemną moc.

Występują tu wszystkie typowe dla Beskidu Śląskiego piętra roślinne: pogórza, regla dolnego oraz regla górnego.

W najniżej położonych partiach doliny występuje podgórski łęg jesionowy, który swą różnorodność gatunkową zawdzięcza nie do końca uregulowanym potokom, których wylewy dostarczają siedliskom nowych substancji pokarmowym.

Wyżej położone są siedliska olszynki karpackiej. Tworzą ją niewielkich rozmiarów okazy olszy szarej oraz wierzby kruchej i olszy czarnej.

Siedliska dolnoreglowe zajmuje jaworzyna górska, którą tworzą buk, jawor i jesion, którego udział w zbiorowiskach dolnoreglowych należy do rzadkości w Beskidach Zachodnich. W warstwie runa niepodzielnie panuje miesiącznica trwała.

Najwięcej przestrzeni pokrywa jednak żyzna buczyna karpacka, która jest przywiązana do stoków o nachyleniu do 40 stopni oraz gleb z mniejszym niż w jaworzynie udziałem części szkieletowych. O charakterze i wyglądzie lasu przede wszystkim decyduje buk, a jawor, jesion, świerk i wiąz występują najczęściej w postaci nielicznej domieszki. Mimo iż buczyna karpacka jest lasem typowo dolnoreglowym, w Dolinie Wapienicy spotykamy także jej podgórską postać z większym udziałem gatunków niżowych, takich jak: lipa, dąb, wiąz, a w warstwie runa: podagrycznik pospolity oraz szałwia lepka.

Oprócz żyznej buczyny karpackiej na terenie doliny występuje kwaśna buczyna. Zajmuje ona górne partie stoków i grzbiety górskie o niezbyt dużym nachyleniu. W tym typie lasu także dominuje buk, którego wygląd jest bardzo zróżnicowany.

Partie stoków o nachyleniu do 40 stopni, leżące powyżej 950 m n.p.m. zajmuje dolnoreglowy bór mieszany jodłowo-świerkowy. Dominują tu nie jodły, a buki i świerki.

Najwyżej położone siedliska w dolinie zajmują świerkowe bory górnoreglowe, mimo iż brak tu wzniesień o wysokości będącej w zakresie występowania karpackiego boru górnoreglowe.

Flora roślin naczyniowych Doliny Wapienicy liczy ponad 400 gatunków, spośród których 21 jest objętych całkowitą lub częściową ochroną. Wśród nich znajdują się: dziewięćsił bezłodygowy, śnieżyczka przebiśnieg, lilia złotogłów, omieg górski, widłak, sromotnik bezwstydny czy centuria pospolita.

W Dolinie Wapienicy występuje również wiele drzew o wymiarach pomnikowych, z których większość znajduje się w rejonie Żydowskiego Potoku. Największe z nich, o trzech zrośniętych ze sobą pniach, liczy 500 cm obwodu. W południowo-wschodniej części doliny, u podnóża Stołowa znajduje się aleja sosen wejmutek.

Równie bogata jest fauna doliny. Występują tu zarówno popularne w Beskidach sarny, jelenie, dziki i lisy, jak i kuny, gronostaje czy nietoperze.

Wśród ptaków zaobserwowano w Dolinie Wapienicy ponad 60 gatunków, w tym wysokogórskie: drozd obrożny, orzechówka, siwerniak, dzięcioł trójpalczasty oraz głuszce.

Występują także liczne gatunki owadów, płazów i gadów.

Źródło: wikipedia.pl

Historia

Aż do XVIII w. Dolina Wapienicy pozostawała nieznana. Walory krajobrazowe tego miejsca dostrzegła dopiero Luiza Sułkowska (1788–1848) – żona księcia bielskiego Jana Sułkowskiego, która często przyjeżdżała tu na spacery. Od jej imienia wzięła się, używana aż do drugiej połowy XX w., nazwa „Dolina Luizy”.

W XIX w. Dolina Wapienicy zyskała wielką popularność, o czym może świadczyć fakt, że w szybkim tempie zaczęły tu powstawać wille i hotele (m.in. „Klimczokówka”), a już w 1927 r. istniało połączenie autobusowe z Bielskiem.

W latach 1893–1894 powstały tu pierwsze ujęcia wodne dla utworzonych w 1895 r. wodociągów bielskich, a w 1911 powstały plany budowy na Wapienicy zapory wodnej. Największa inwestycja w historii bielskich wodociągów została jednak zrealizowana dopiero w latach 1928–1932. Zbudowano wtedy Zaporę wodną im. Ignacego Mościckiego (rozbudowaną w czasie II wojny światowej), a w wyniku spiętrzenia rzeki powstało jezioro Wielka Łąka.

W skład Bielska-Białej Dolina Wapienicy weszła w latach 1968 (część wschodnia – Kamienica) i 1977 (część zachodnia – Wapienica).

Do objęcia Doliny Wapienicy ochroną przyczyniła się wieloletnia kampania prowadzona przez Pracownię na Rzecz Wszystkich Istot. 13 września 1990 roku Rada Miejska Bielska-Białej przegłosowała uchwałę, w której „uważa się za niezbędne utworzenie miejskiego parku ekologicznego w dolinie potoku Wapienica”. W 1993 r. Rada Miejska ustanowiła zespół przyrodniczo-krajobrazowy „Dolina Wapienicy”, będący pierwszym w Polsce zespołem w formie „parku ekologicznego”. Od 1998 Dolina znajduje się w granicach Parku Krajobrazowego Beskidu Śląskiego.

Źródło: wikipedia.pl

Literatura

Poniżej polecane przez nas publikacje rozszerzające opisywaną w artykule tematykę:

Dokonując zakupu publikacji przez kliknięcie w powyższe linki, wspierasz rozwój serwisu Odtur.pl. Dzięki temu będziemy mogli tworzyć jeszcze więcej darmowych treści dla naszych czytelników. Dziękujemy!

Zaktualizowano 23 dni temu

Inne obiekty znajdujące się w:
Beskid Śląski

Dane teleadresowe

Tartaczna
43-382 Bielsko-Biała
place
49.7821507942589, 18.9809417724609Skopiowano do schowka
N49º46'55.743", E18º58'51.39"Skopiowano do schowka

Cechy i udogodnienia

Parking
Miejsce/obiekt w pobliżu którego istnieje możliwość płatnego lub bezpłatnego zaparkowania samochodu.
Wstęp bezpłatny
Dostęp 24h/7
Obiekt publiczny, dostępny dla wszystkich 24 godziny na dobę 7 dni w tygodniu (np. pomnik w parku, przydrożny krzyż itp.).
Beskid Śląski

Najbliższe atrakcje W najbliższej okolicy znajduje się wiele ciekawych atrakcji. Oto niektóre z nich.