Jaskinia w Trzech Kopcach

Jaskinia w Trzech Kopcach (także Grota Klimczoka) to jaskinia osuwiskowa, szczelinowa położona w masywie Trzech Kopców w masywie Klimczoka w Beskidzie Śląskim, trzecia pod względem długości (1250 m) na obszarze Beskidów. Grota Klimczoka, znajdująca się w niedalekiej odległości od żółtego szlaku łączącego Klimczok i Błatnią, została odkryta stosunkowo niedawno, bo w 1946 roku.

Jaskinia powstała na skutek popękania i rozsunięcia sztywnych mas piaskowców, budujących okoliczne grzbiety górskie. Wejście do jaskini, w postaci studni głębokiej na 4,3 m, znajduje się na wysokości ok. 1000 m n.p.m. w niewielkim leju, w starym bukowym lesie na południowych stokach Trzech Kopców. Jaskinia ma postać labiryntu rozwiniętych w kilku poziomach korytarzy i sal o łącznej długości 1250 m i deniwelacji 32,6 m. W jaskini utrzymuje się temperatura ok. 6 stopni Celsjusza.

Jaskinia w Trzech Kopcach została odkryta w 1946 r. przez A. Jasiewicza. Dojście do jaskini znajduje się niedaleko żółtego szlaku turystycznego biegnącego z Klimczoka na Błatnią lub szlaku czerwonego z Karkoszczonki na Klimczok. Główny ciąg jaskini utworzony jest z szeregu szczelinowatych korytarzy wypełnionych rumoszem oraz kilku większych sal typu zawaliskowego (Sala Zbójców, Sala Nietoperzy, Wysoka Komora, Strych, Sala Przedpokój, Komnata Chrystusa, Sala Ewy, Sala Kazików, Sala Końcowa). Część korytarzy tworzył zsuw, a część rotacja w płaszczyźnie horyzontalnej. W niektórych miejscach spotyka się na ścianach utwory w kształcie grzybów, będące prawdopodobnie naciekami kalcytowymi.

W jaskini występują porosty. W 1954 opisano występowanie owadów trogloksenicznych. Zimują w niej nietoperze: gacki wielkouche, nocki wąsatki oraz podkowce małe. Te ostatnie zaklasyfikowane jako gatunek ginący w Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt.

Grotą Klimczoka, jak również jest nazywana Jaskinia w Trzech Kopcach, opiekuje się Klub Taternictwa Jaskiniowego „Speleoklub” Bielsko-Biała, który cyklicznie organizuje akcje sprzątania jaskini. Obecnie Jaskinia w Trzech Kopcach jest pomnikiem przyrody nieożywionej.

Geneza Jaskini w Trzech Kopcach, jako typowej jaskini osuwiskowej szczelinowej, wiąże się z popękaniem i rozsunięciem skał piaskowcowych, które budują okoliczne szczyty i grzbiety górskie. Wejście do jaskini leży na wysokości ok. 1000 m n.p.m., na dnie niewielkiego leja znajdującego się pośród bukowych lasów pokrywających południowe zbocza Trzech Kopców. Aby dojść do groty należy od szczytu Trzech Kopców (1081 m n.p.m.) zejść na południe, drogą używaną do transportu drewna. Po niespełna pięciuset metrach, przed rozległą polaną należy skręcić w prawo i iść trawersem, którym (po 250 m) dochodzi się do otworu groty, ogrodzonego barierkami. Zwiedzanie - dla turystów obytych z jaskiniami - nie jest trudne, choć grota w Trzech Kopcach jest wilgotna i zabłocona, a miejscami jej korytarze są dość ciasne. Studnię wejściową można pokonać bez użycia liny. Pamiętać należy o latarkach (powinniśmy mieć także zapasową), mogą tu również wystąpić trudności orientacyjne. Czterometrowa studnia wejściowa do jaskini prowadzi do labiryntu korytarzy oraz sal rozwiniętych w kilku poziomach. Kilka większych komór nosi oryginalne nazwy: Sala Zbójców, Wysoka Komora, Komnata Chrystusa, Sala Ewy, Sala Kazików, Strych, Sala Nietoperzy, Sala Przedpokój, Sala Końcowa. Długość jaskini wynosi 1254 m, co lokuje ją na trzecim miejscu w Beskidach. Deniwelacja jaskini, czyli rozpiętość pomiędzy jej najwyższym i najniższym punktem, wynosi ok. 32 m. W niektórych partiach groty spotyka się utwory w kształcie grzybów, będące prawdopodobnie naciekami kalcytowymi i stanowiące swoisty unikat, jeśli chodzi o jaskinie beskidzkie. Wewnątrz panuje stała temperatura: 6,5 stopnia Celsjusza. Zimują tutaj nietoperze: nocki wąsatki, gacki wielkouche i podkowce małe. Grota w Trzech Kopcach jest pomnikiem przyrody nieożywionej. Opiekuje się nią Klub Taternictwa Jaskiniowego „Speleoklub” z Bielska-Białej, który organizuje także cykliczne akcje jej sprzątania.

Źródło: wikipedia.pl / slaskie.travel