Potok Biała Wisełka

Potok Biała Wisełka (zwany również Białką) to potok w Beskidzie Śląskim, będący jednym ze źródłowych potoków rzeki Wisły. Biała Wisełka ma dugość ok. 7,0 km, średni spadek 8,2%, powierzchnię zlewni ok. 17 km² i licznymi kaskadami płynie, aż do Jeziora Czerniańskiego. Potok Biała Wisełka powstaje z połączenia kilku drobniejszych cieków, m.in. potoków: Wątrobnego, Roztocznego i Głębczańskiego. Za właściwe źródła Białej Wisełki uznaje się źródła potoku Wątrobnego na stromym, północno-zachodnim stoku Baraniej Góry, w skalnym zagłębieniu na wysokości ok. 1120 m n.p.m. Potok spływa wąską doliną pomiędzy grzbietem Cienkowa na północy a grzbietem Przysłopu na południu.

Wąska dolina Białej Wisełki wycięta jest niemal równoleżnikowo, tak głęboko, że potok odsłania na znacznym odcinku skały górnych warstw godulskich znajdujące się pod budującymi masyw Baraniej Góry warstwami istebniańskimi. W środkowym odcinku tworzy szereg wodospadów i progów skalnych, nazwanych Kaskadami Rodła.

Nazwa Białej Wisełki pochodzi prawdopodobnie od jej „białej wody” o wartkim nurcie, silnie spienionej na licznych progach. Inną wersję powstania tej nazwy podał w opisie swej wycieczki na Baranią Górę w 1834 r. Apoloniusz Tomkowicz: Nazwa jej pochodzi od mętnej barwy, którą w czasie słoty przybiera, kiedy Czarna zawsze czyste wody toczy.

Jeszcze za czasów Habsburgów poprowadzono doliną Białej Wisełki wygodną drogę jezdną aż do tzw. Barańskiego Mostu u zbiegu potoków Roztocznego i Głębczańskiego. Po wielkich powodziach, które wystąpiły z końcem lat 50. XX w., cały tok Białki od połączenia Wątrobnego i Roztocznego aż do Czarnego uregulowano, budując w korycie liczne sztuczne progi i obmurowując prawy brzeg, którym wiedzie droga.

Dolinę Białej Wisełki obejmuje rezerwat przyrody Wisła, powołany m.in. do ochrony lokalnej populacji pstrąga potokowego.

Źródło: wikipedia.pl