Droga Przyjaźni Polsko-Czeskiej w Karkonoszach

Do czasów średniowiecza najwyższe partie Karkonoszy były obszarem nietkniętym przez człowieka, a wyprawy odbywały się sporadycznie, najczęściej byli to pasterze bydła lub poszukiwacze złota, głównie Walończycy. W XVII wieku wyprawy na szczyty karkonoskie stały się powszechne, choć przybierały formę indywidualnych wypadów; w ten sposób na Śnieżkę wszedł m.in. Johann Wolfgang von Goethe. Jest to również okres budowy w górnych partiach bud pasterskich, z niektórych wyewoluowały później schroniska turystyczne. Początki zorganizowanej masowej turystyki w te rejony notuje się w XIX w., zwłaszcza po wybudowaniu linii kolejowej do Jeleniej Góry, Karpacza i Szklarskiej Poręby. Okres rewolucji przemysłowej to również przyśpieszony rozwój turystyki i wycieczek. W tym właśnie czasie ostatecznie ukształtowała się sieć dróg w wysokim paśmie Karkonoszy. Budowano je po obu stronach granicy, głównie działające w ówczesnym czasie kluby karkonoskie Riesengebirgenverein. Przed II wojną światową Karkonosze były celem turystyki masowej.

Szlak, istniejący w terenie i wytyczony już w II połowie XIX w. został uruchomiony 16 czerwca 1961 na mocy polsko-czechosłowackiej konwencji turystycznej jako Droga Przyjaźni Polsko-Czechosłowackiej (Cesta československo-polského přátelství). Dzięki jego otwarciu turystom polskim udostępniono czeskie Karkonosze, a turystom czeskim – polskie oraz zachodnią część ziemi kłodzkiej i Jezioro Otmuchowskie. Wycieczki do Czech obwarowane były jednak licznymi ograniczeniami.

W latach 70. i 80. XX wieku, w rejonie Drogi Przyjaźni odbywały się nielegalne spotkania opozycji polskiej z czechosłowacką (m.in. pierwsze spotkanie Jacka Kuronia z Vaclavem Havlem w 1978). Od 13 grudnia 1981 – w związku z wprowadzeniem stanu wojennego – Droga Przyjaźni została zamknięta. Na Śnieżkę wchodziło się wyłącznie z przewodnikiem, zaakceptowanym przez lokalne wojsko i milicję. Ruch na jej całej długości przywrócono w 1984. Dochodziło również do drobnych incydentów na szczeblu międzynarodowym; Czesi uważali, że droga ingeruje w ich terytorium w niektórych miejscach o 2 metry za głęboko (sic!). Po rozpadzie systemu komunistycznego, na szlaku pojawiły się małe przejścia graniczne.

Od 1993, po rozpadzie Czechosłowacji i powstaniu Republiki Czeskiej, szlak zmienił nazwę na Drogę Przyjaźni Polsko-Czeskiej. Nazwa ta wystąpiła również w oficjalnej umowie między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską o współpracy w sprawach granicznych, która została sporządzona w Pradze 25 maja 1999.

Źródło: wikipedia.pl