Dawny zespól klasztorny klarysek w Chęcinach

Zespół klasztorny klarysek (franciszkanek), a obecnie bernardynek stanowi przykład lokalnej, narastającej w czasie, architektury wykształconej w XVII wieku. Niezwykle cenny jest, prawie niezmieniony, barokowy wystrój wnętrza kościoła, utrzymany w jednym stylu i tonie, w niewielkim stopniu uzupełniony w XVIII wieku.

Zespół położony jest w południowo-zachodniej części miasteczka; składa się kościoła, budynku klasztornego i wygrodzonego terenu. Główne zabudowania ustawione są wzdłuż ulicy Małogoskiej. W narożniku obszernej klasztornej posesji znajduje się, ustawiony kalenicowo kościół (pw. św. Marii Magdaleny). Zwrócony jest ślepą fasadą ku zachodowi, dostępny jest od ulicy przez kruchtę oraz od ogrodu klasztornego. Kościół w zewnętrznym obrysie zbudowano na planie prostokąta, z dostawionymi od strony południowej i północnej kruchtami oraz dzwonnicą od strony południowej, u południowo-wschodniego narożnika. Rozbudowano go pod koniec XVII wieku o część zachodnią z chórem muzycznym, zasklepiono nawę i prezbiterium; otwory drzwiowe wewnętrzne opatrzono w kamienne obramienia z piaskowca. Powstała obecna dwupiętrowa budowla, nakryta dachem dwuspadowym, dwuczęściowym z sygnaturką. Budynek jest murowany z kamienia łamanego i częściowo z cegły, posiada sklepienia kolebkowe i kolebkowo-krzyżowe z nałożoną dekoracją stiukową; więźba jest storczykowa. Zachowany w dużej mierze barokowy wystrój świątyni pochodzi z 2 połowy XVII wieku. Do budynku kościoła dostawiony jest klasztor - od strony wschodniej, wzdłuż ulicy. Stanowią go dwa historyczne, piętrowe prostokątne budynki: część środkowa jest dwu i półtaktowa, część zachodnia to dawna przebudowana kamienica (zapewne pierwszy dom klasztorny) oraz, od wschodu, nowy obiekt mieszczący obecnie wejście. W części zachodniej znajduje się korytarz, klatka schodowa, sionki, kuchnia i refektarz; z refektarza jest wejście do zakrystii w korpusie kościoła. Ta część jest podpiwniczona i oszkarpowana. W piwnicach i w części przyziemia występują sklepienia kolebkowe, powyżej stropy belkowe; całość nakryta jest dachem dwuspadowym. Budynki wykonano z kamienia i cegły, ściany są tynkowane (z widocznym lokalnie detalem architektonicznym z piaskowca). Nie zachował się nowicjat stojący od strony południowej, jako skrzydło boczne, zburzony w latach 60. XX wieku. Zabudowania klasztorne, niedawno wyremontowane i odnowione wraz z budynkiem kościoła, znajdują się teraz w dobrym stanie. Cennym elementem wyposażenia klasztoru są dwie XV-wieczne figury Madonny z Dzieciątkiem.

Zabytek częściowo dostępny dla zwiedzających.

Źródlo: zabytek.pl