Klasztor bernardynek w Świętej Katarzynie
A.222/1-3 z 8.02.1932 i z 15.06.1967
Zespół klasztorny bernardynek, założony w drugiej połowie XV w., początkowo jako klasztor bernardynów. Wielokrotnie przebudowywany i obecnie w zasadzie bezstylowy. Wyjątkiem jest otoczony krużgankami renesansowy wirydarz z 1633 r. W skład zespołu klasztornego wchodzi kościół pw. św. Katarzyny. W XIX w. wyposażenie świątyni uległo zniszczeniu na skutek pożaru. Z dawnego wyposażenia zachował się wyłącznie obraz Madonny z XVI w. Figurka św. Katarzyny jest prawdopodobnie kopią figury zaginionej w pożarze. Pierwotna figura według tradycji została tu sprowadzona z północnej Afryki.
Zespół klasztorny został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych (nr rej.: A.222/1-3 z 8.02.1932 i z 15.06.1967).
Źródło: wikipedia.pl
Historia klasztoru w Świętej Katarzynie sięga XV wieku, znajdował się tu erem (klasztor pustelniczy) należący do zakonu benedyktynów ze Świętego Krzyża. W 1480 roku konsekrowany został gotycki kościół pod wezwaniem Świętej Katarzyny Panny i Męczenniczki, ufundowany przez biskupa krakowskiego – Jana Rzeszowskiego.
W 1534 roku kościół i klasztor zostały strawione przez pożar. Kościół został odbudowany, a w 1633 roku rozbudowany. Barnardyni mieszkali w Świętej Katarzynie do 1815 roku, a następnie przekazali klasztor bernardynkom z Drzewicy. W 1847 roku w klasztorze wybuchł kolejny pożar. Po naprawie spakolonego dachu i wieży, w 1849 roku do Świętej Katarzyny przeniesiony został drewniany ołtarz Świętej Tekli z Nowej Słupi.
Wejście przez niewielkie krużganki, zwane obchodami, prowadzi do klasztornej rozmównicy i kościoła, w którym znajduje się figura patronki – według tradycji wykonana z drewna cyprysowego i przywieziona z Algieru.
Źródło: swietokrzyskie.pl
