Dłubniański Park Krajobrazowy

Dłubniański Park Krajobrazowy to park krajobrazowy położony na granicy Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej, Wyżyny Miechowskiej i Płaskowyżu Proszowickiego. Jest najbardziej na wschód wysuniętym ze wszystkich Jurajskich Parków Krajobrazowych. Leży na terenie 6 gmin położonych wzdłuż rzeki Dłubni, będącej osią parku: Gołcza, Iwanowice, Michałowice, Skała, Trzyciąż, Zielonki. Powierzchnia parku wynosi 10 959,6 ha, natomiast jego otulina liczy 11 684,7 ha. Powołany do życia został w 1981 roku. Swoją nazwę zawdzięcza rzece Dłubni, której dolina biegnie z północy na południe przez całe terytorium Parku. Kiedyś wzdłuż rzeki pracowało mnóstwo młynów, tartaków i foluszy, których pozostałości zostały do dziś.

Szeroka, urodzajna dolina tej rzeki od najdawniejszych wieków stanowiła obszar osiedlania się człowieka. Dłubnia, wraz ze swymi dopływami, zasilana jest z licznych źródeł, głównie w swoim górnym i środkowym biegu. Początek rzece dają źródła szczelinowe w Jangrocie i Trzyciążu, jednak wypływy najpiękniejsze (źródła pulsujące) i najbardziej wydajne znajdują się w Imbramowicach, Ściborzycach i Sieciechowicach. Są to obiekty wyjątkowo cenne przyrodniczo i krajobrazowo, objęte ochroną prawną jako pomniki przyrody. Wśród nich wymienić można: Źródło Hydrografów i Źródło Strusi w Imbramowicach oraz Źródło Jordan w Ściborzycach.

Na terenie parku, oprócz licznych pomników przyrody, znajdują się również cenne zabytki architektury, wśród których dominują kościoły i zespoły dworsko-parkowe. W 2017 Sejmik Województwa Małopolskiego uchwalił plan ochrony parku.

Źródło: wikipedia.pl / malopolska.szlaki.pttk.pl