Klasztor Norbertanek w Imbramowicach

Klasztor imbramowicki ufundował w 1223 biskup Iwo Odrowąż, a zatwierdził bullą papież Grzegorz IX w 1229, jednak budynki z tych czasów się nie zachowały. W 1260 klasztor został zniszczony przez najazd Mongołów. W obecnej świątyni najstarsze są fragmenty ceglanych murów z XIV i XV wieku z zamurowanymi obecnie oknami gotyckimi. Gruntowna odbudowa i przebudowa kościoła oraz klasztoru do współcześnie zachowanej postaci miała miejsce po pożarze w 1710 i trwała w okresie 1711–1721. Inicjatorami tej inwestycji była przełożona klasztoru Zofia Grotówna oraz biskup Kazimierz Łubieński. Budową kierował architekt Kacper Bażanka, rzeźby wykonał głównie Antoni Frąckiewicz, a freski i obrazy głównie Wilhelm Włoch (znany też jako Wilelm Włoch). Po śmierci malarza niedokończone freski i obrazy ukończyła jego córka. W drugiej połowie XVIII w. zbudowano ozdobną, rokokową bramę wjazdową do klasztoru, będącą jednocześnie dzwonnicą. Zawiera ona dwa dzwony z początku XVIII w. oraz jeden z 1952, zastępujący dzwon gotycki skradziony przez Niemców w czasie II wojny światowej. W 1819–1820 na rozkaz rządu carskiego władze rosyjskie skonfiskowały bibliotekę oraz dokumenty klasztorne, które umieszczono w Warszawie. Skonfiskowano także dobra ziemskie zgromadzenia. W 1837 pożar zniszczył wieżę kościelną oraz dachy klasztoru i świątyni, ale wyposażenie wnętrza nie uległo uszkodzeniu. W kościele znajduje się obraz Pana Jezusa cierpiącego będący przedmiotem kultu wiernych, pochodzące z XVII w. dzieło nieznanego artysty.

Jednonawową świątynię zbudowano w stylu późnego baroku, w tym samym stylu postawiono także zabudowania klasztorne. Kościół ma siedem drewnianych ołtarzy barokowych, w tym sześć bocznych, projektu Bażanki, wykonane zaś przez Frąckiewicza. Większość obrazów ołtarzowych jest dziełem Wilhelma Włocha lub jego córki, choć w jednym ołtarzu jest obraz Matki Bożej z XVII wieku, prawdopodobnie przywieziony z Włoch. Nie zaprojektowano ambony, jej funkcję spełniała jedna z czterech małych, otwartych lóż w prezbiterium. Duża empora klauzurowa (niedostępna) ma bogato malowane stalle.

Siostry norbertanki z imbramowickiego klasztoru, 6 czerwca 2013 r.

Klasztor jest jednopiętrowy, z wirydarzem i budynkami gospodarczymi przylegającymi do klasztoru i tworzącymi z jednym skrzydłem klasztoru oddzielny dziedziniec. Do kompleksu klasztornego prowadzi barokowa brama z posągami, zbudowana w 1780 przez architekta Rożowskiego pochodzącego z Miechowa. Obok znajduje się dom kapelana zbudowany w pierwszej połowie XVIII w. W bibliotece klasztornej jest antyfonarz zdobiony w stylu romańskim z połowy XIII w. W klasztorze jest kilka małych renesansowych witraży tzw. gabinetowych z XVI w., dwie monstrancje z XVIII w. oraz kilka wielkich bogato haftowanych zasłon z 1713. W zbiorach klasztoru jest obraz na blasze Madonna w girlandzie z początku XVII w., którego autorem jest Jan Brueghel Starszy.

Źródło: wikipedia.pl